Frienefits

rozdział 5

Brooklyn

Budzę się cała mokra, aż jestem w szoku, że w ogóle udało mi się zasnąć. Wcześniej przyszła Mel, chciała ze mną rozmawiać, lecz nie byłam i nie jestem na to gotowa. Pozwoliłam jedynie, aby przemyła moje rany, bo wiedziałam, że trzeba to zrobić. Widziałam jej spojrzenie, gdy to robiła. Było jej mnie szkoda.

– Brooke, już dobrze. To tylko zły sen – Hunter mnie uspokaja.

Sama nie wiem dlaczego, ale jego obecność sprawia, że czuję się dużo spokojniej. Wpływa na mnie w taki pozytywny sposób.

Jestem w szoku, gdy zgadza się ze mną zostać i jednocześnie cholernie wdzięczna, że od razu proponuje spanie na materacu. Nie mogłabym znieść jego bliskości, ale też nie chcę, aby stąd wychodził. To nienormalne.

– Dobranoc – mówię, gdy Hunter układa się na materacu.

Odwracam się w jego stronę, krzywię się, bo sprawia mi to ból. Cicho skomlę. Nienawidzę Patricka za to, co mi zrobił.

– Wszystko w porządku? Wiesz, że jutro będę musiał obejrzeć obrażenia? Wiem, że Mel ci to opatrzyła, ale muszę zerknąć.

– Dobrze – odpowiadam, chociaż już cała się trzęsę na myśl o tym, że będzie mnie dotykał.

– Możemy pojechać do lekarza, jeśli będziesz czuła się bezpieczniej.

– Nie. Dam radę. Wiesz, co jest zabawne? Jeszcze jakieś dwanaście godzin temu, myślałam o tym, jakby to było, gdybyś no... – przerywam, bo dociera do mnie co ja właśnie chciałam powiedzieć – Zresztą, nieważne.

– Myślałaś o mnie?

– No, tak. Dobrze się z tobą bawiłam.

– Śpij, Brooke.

– Nie mogę. Jak tylko zamykam oczy, wszędzie go czuję – łkam, bo wciąż czuję na sobie jego zapach i dotyk. Czy to kiedyś minie?

– Jak mam ci pomóc?

– Nie wiem, nie skrzywdź mnie, jak on.

– Nigdy.

Wydaje się być taki pewien swoich słów. To pozwala mi się na chwilę odprężyć, a w efekcie, udaje mi się zasnąć.

**

Budzę się cholernie zmęczona. Rozglądam się po pokoju, ale nigdzie nie dostrzegam Huntera. Nie wiem, czy mnie to cieszy, czy przeraża. Wciąż boję się, że jakimś cudem Patrick mnie odnajdzie i znów coś mi zrobi. Wszystko mnie boli, to chyba znak, iż wciąż żyję, a Hunter nie był wymysłem mojej wyobraźni.

Drzwi się otwierają, a ja podskakuję z przerażeniem.

– Spokojnie, to tylko ja.

Do pokoju wchodzi Hunter. Cała się spinam mimowolnie. Podświadomość wie, że mnie nie skrzywdzi, ale po wczorajszym cholernie się boję.

– Wszystko w porządku? Nie chciałem cię przestraszyć, po prostu nie chciałem cię budzić, wolałem, abyś się wyspała.

– I tak się nie wyspałam, ale dziękuję. Która jest godzina?

– Dochodzi pierwsza popołudniu.

– Co? Dlaczego pozwoliłeś mi spać tak długo? Moja praca... – zaczynam panikować, bo nie zadzwoniłam, ani się tam nie pojawiłam. Zwolnią mnie, kurwa, nie mogę stracić teraz jedynego źródła mojego dochodu.

– Uspokój się. Znalazłem twoje dokumenty, mój ojciec użył swoich kontaktów. Dostałaś zwolnienie lekarskie, wszystko załatwione. Nie musisz się niczym martwić. Skup się na tym, żeby wyzdrowieć.