You're My Hero

CHAPTER 22

YOU’RE MY HERO
CHAPTER 22
written by:
KOKO_HOSHIN

MIGUEL’S POV:

TULUYANG bumukas ang pinto! Mabilis kong itinaas ang baril at akmang pihitin ang gatilyo nang...

“Hey!”

“Hector?” bulalas ko. Relief flooded me.

Nanlulupaypay na ibinaba ko ang mga kamay ko na humahawak sa baril, and for the first time I realized that the metal was too heavy. Napasandal ako sa hamba ng entrada at tinitigan ko sa mga kamay ko ang baril.

Inexplicably, my breathe lock in my throat. And I was astonished at the unexpected yearning squeezed in my heart. Gusto kong tumakbo at pumaloob sa kanyang mga bisig, damhin ang init na nagmumula sa kanyang dibdib. But it was ridiculous and absurd.

Sa halip, nagkasya ako sa paghagod ng tingin sa kanyang kabuuan. He was dressed in his usual denim-colored shirt, the sleeves were rolled up to his elbow. Nakapaloob ang polo niya sa kupas na pantalong maong. The tight jeans moulded his thighs and legs.

Stubble growth darkened his ruggedly handsome face. And he looked tired. Bahagya pa akong nagulat nang tumakbo palabas si Primo at natabig ako.

“Hector!” sigaw ni Primo at tuloy-tuloy itong tumakbo.

Hector smiled. Yumuko ito at kinarga si Primo. “Hello, pal? Did you miss me a bit?”

“I miss you a whole lot!” bulalas naman ni Primo.

He laughed. “For that, you got yourself a brand new television,” saka niya inginuso ang kahon sa kanyang paanan na noon ko lang din napansin. “Just as I promised.”

Tuwang-tuwa namang kumawala sa pagkakakarga si Primo. Nagmamadaling pinabubuksan ang kahon. Pero bago iyon ay sinulyapan ako ni Hector, he winked at me tiredly at pagkatapos ay binuksan ang kahon at inilabas ang isang seventeen inches color television.

Nanatili lang akong nakamasid sa dalawa habang inilalagay ni Hector sa isang mesa ang TV at inayos. Si Primo ang namili ng palabas at hindi nagtagal ay nakadapa na ito sa sahig at nanonood ng tahimik.

Ilang sandali pa ay lumakad si Hector patungo sa kinauupuan ko. His eyes ran over me hungrily. “I’m sorry if I startled you,” he said in that familiar raspy voice. And I realized how I missed him so much.

“I wasn’t expecting a visitor.”

Ngumiti lang siya. Tumuon ngayon ang kanyang paningin sa hawak kong baril na nasa ilalim ng damit ko. Hindi ko iyon ipinakita kay Primo. “Saan galing ang baril na iyan? Do you know how to use that? Nakita ba ni Primo na hawak mo iyan?” sunod-sunod niyang tanong. At bago pa man lang ako makaisip ng isasagot ay nakuha na niya sa ilalim ng damit ko ang baril. Sinuri niya iyon.

“Lumang uri ng baril, malaki at mabigat. If you aren’t trained to use this kind of gun, It’d kicked you once you pull the trigger. Chances are, hindi ang target mo ang tatamaan mo kundi ang dingding o kahit na anong kasangkapan,” he sighed. “Anyway, it’s not loaded.”

I groaned, feeling like a fool using a useless weapon. Nakasimangot ko siyang binalingan ng tingin. “It was only meant to scare a would-be intruder,” I said defensively. “Anyway, paano kang nakapasok sa pinto? Naka-lock iyan.”