GÜLCE

0.9

1k okunma olmuşuz bunun için çok mutluyum, destekleriniz için teşekkür ediyorum.
___________________________________

Öğlen olmuştu ve ben hâla daha söylemeye fırsat bulamamıştım. Kahvaltı da birsürü konu açılmıştı ve hiçbirine yetişememiştim tam herkes sustu tam zamanı dediğimde babam masadan kalktı.

Ve böylece kahvaltıda söyleme planı altüst olmuştu. Herkese bir anda söyleyip kurtulmak istemiştim ama başarısız plan sonrasında ilk önce anneme anlatma kararı aldım.

En azından babama anlatırken yanımda olur bana destek verirdi. Bir erkek olarak bu durumu aileye açıklamak nasıldır bilemiyorum ama bir kız olarak anlatmak gerçekten çok stresli bir şeymiş.

Tüm gece prova yapmış, heyecandan uyuyamamıştım. Neva ile konuştuğumd Yusuf'un ailesine söylediğini anlattı. Ailesi ilk başta ona inanmamış ve şaka olduğunu sanmışlardı.

Bunu duyunca dakikalarca gülmüştüm hâla aklıma geldikçe gülüyordum. Tabi masadan erken kalkıp gitmişti. Ona özendim, çünkü benim ailem her bir detayını öğrenmeden beni salmazdı ya da bunda kız olmamında etkisi olabilirdi.

Haklılardı sonuçta endişeleniyorlardı devir kötüydü. Yüzümüze gülen insanların arkamızdan neler konuştuğunu bilemiyorduk. Sevdiğimiz insanların ne kadar samimi olduğunu da bilemiyorduk.

Sanırım anneme söyleme zamanım gelmişti. Annem, beni kahvaltıdan sonra hemen masaya otutturmuş ve elime yaprakları vermişti daha şimdiden bir orduya yetecek kadar sarma sarmıştık.

Anneme kaçamak bakışlar atıp, kelimelerimi zihnimde seçiyordum. Annem bakışlarımı yakalayınca ondan kaçamadım.

"Gülce, ne oldu kızım? Avına bakan avcı gibi gözetliyorsun beni dakikalardır. Bak bir derdin varsa söyle beraber çözelim, anlat sırdaşın olayım. ama lütfen susma, sen susutukça benim canımdan can gidiyor."

Ah bir bilsen yüreğimde kopan fırtınaları.

Derin bir nefes çektim içime. Artık zamanıydı.

"Anne." Dedim gergince.

"Anlat gül yanaklım."

"Biri var Anne."

"Ne diyon kızım, düzgün anlat şunu."

Sarmaya çalıştığım yaprağı bıraktım. Stresle parmaklarımla oynamaya başladım. Bunu anneme bakarak anlatamayacağımı fark edince bakışlarımı parmaklarıma indirdim.

"Seviyorum anne, o da beni seviyormuş. Biz onunla konuştuk ve bize istemeye gelecekmiş ailesiyle."

Durdum ve bekledim, sesimin konuşurken titremediği için mutluydum. Annemden uzun bir süre ses gelmedi sonunda dayanamayıp kafamı kaldırdım ve ona baktım.

Gözleri dolmuştu. Onu böyle görmenin içimi bu kadar parçalayacağını hiç düşünmezdim. O an İçimde birşeyler koptu sanki.

"Ne istemesi Gülce? sen bu kadar büyüdün mü? Oysa benim gözümde hâla küçücük bir çocuksun sen."

Sol gözümden bir damla yaş yanağımla buluştu. Onu hemen sildim, ancak annemin gözlerini sel vurmuştu sanki.

"Kim bu çocuk? Kimlerden? Ne zaman gördünüz? nasıl oldu? anlat herşeyi."

"Neva'yı tanıyorsun zaten onun abisi Yusuf."

"Yusuf mu? Ama nasıl olur, nasıl gördünüz birbirinizi, daha düne kadar ismini söylesem kim olduğunu bilmezdin. Hem Yusuf evlilik düşünen bir insan değil ki, bunu herkes biliyor.