GÜLCE

1.9

Sınır geçilmeden atıyorum çünkü neden olmasın :)

Bunun için bol bol yorum bekliyorum.

Sınır:250 oy, 150 yorum
___________________________________

Duyduğum ses ile hareketlendim ve gözlerim yavaşça açılmaya başladı.

Ne kadar süre geçti bilmiyorum belki yarım saat. Belki daha az ya da daha fazla, Bilmiyorum. En son arabaya binmiştim, sonra kendimi durduramamış ve bir süre ağlamıştım. Yaşadıklarımı bir saniye de olsa unutmak için uyumak istedim.

Kafamı arabanın camına yasladım ve o şekilde biraz dalmışım. Yusuf'un kapıyı açması ile giremediğim uykudan uyandım.

"Seni uyandırdım mı?"

(Nice uyandırmalara bebeğim ☺️)

"Hayır, sadece gözlerimi dinlendiriyordum." kafasını anladığını bekli eden bir şekilde salladı. Sonra arabaya bindi.

"Gidiyor muyuz?"

"Evet." diye yanıtladı. Ne olduğunu anlamadığım için sorma gereği duydum. "Arkadaşın gelicekti geldi mi?"

"Evet, az önce geldi."

"Peki o ne yapıcak? Polise vermek daha mantıklı olmaz mıydı?"

"Elbette polise vericez, ama önce kanıtlar toplayıp sorguya çekicez. Küçük bir bilgi bile işimize yarayabilir."

"Bunu polise bıraksanız daha iyi olmaz mıydı, aynısını onlarda yapıcak zaten."

"Ben işimi sağlama almak istiyorum, neyse oraları boşver sen sonuçta elimizde ,sana bişe yapamaz."

Söylediği bu sözlerin benim için olan anlamını bilmezdi bile. Bu benim yıllardır kurduğum hayalim, Kendi hayatımı diken üstünde yaşamama neden olan kişinin, şuan benden olabilecek en uzak yerde olması, sadece düşüncesi bile beni mutlu ederken bunun gerçek olması tarifi imkansız bir mutluluktu.

Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

Bu mutluluk göz yaşlarıydı.

Ve bu göz yaşlarını dökmeyeli çok uzun zaman olmuştu.

"Teşekkür ederim Yusuf. Allah senden razı olsun, benim için yaptığın şeylerin haddi hesabı yok. Benim için çok fazla uğraştın, ve bu akşam sen gelmeseydin ben bu sabaha kim bilir ne olmuşum, başıma neler gelmişti."

"Deme öyle şeyler. Düşüncesi bile korkunç."

"Ama bu gerçek, ve bu akşam bana herşey olabilirdi."

"Artık bu konuyu kapatsak mı, sadece en hızlı şekilde unutmaya bakalım." Yusuf'un dediklerini onaylar birşekilde kafamı salladım.

"Evet, ve senden birşey isteyeceğim, bu akşam olanların aramızda kalmasını istiyorum. Benim ailem öğrenmesin, zaten annem daha yeni yeni iyileşiyor."

"Tabiki de bu konuda şüphen olmasın."

"Ve birşey daha," parmağımdaki yüzüğe baktım. "O yakalandığına göre artık bu yüzükleri takmamız çok büyük saçmalık olur."

Söylediklerimden sonra arabanın dikiz aynasında Yusuf'un bana yönelik olan bakışlarını fark ettim.  Sadece bir saniye sonra bakışlarını yola geri sabitledi.

"Olmaz." tek bir kelime ile beni cevapladı.

"Nasıl olmaz?" aklımdan kısa bir sürede onlarca soru ve düşünce dolandı. Yusuf'un nişanı atmak istemediğinden başlayıp beni sevdiğine kadar. Kafamı hızla sallayıp bu düşünceleri aklımdan atmaya çalıştım.