GÜLCE

1.8

Sonunda uzun bir bölümle geldim ehehe

Bölüm uzun ve sizi bekletmek istemediğim için pek düzeltemeden atıyorum. Yazım yanlışlarım vardır mutlaka farkındayım. Kitap bittikten sonra düzenlemeye alıcam ozaman yanlışları düzelticem :)

Sınır:250 oy, 150 yorum
______________________________________

Hayatımızda bazen, aldığımız kararlardan pişman olabiliyorduk. 'Zaten hayata bir kere geliyorum' diyerek hayatımızın geri kalanını acı çekerek yaşamamızın, ilk adımını atıyorduk.

Küçüktüm, daha lise başlarındaydım. Ozamanlar kocaman bir kız olduğumu sanırdım. Yanlış seçilen arkadaşlıklar ve yersiz özgüvenler, ozamanlar beni havalı yapmıştı, ama şimdiyse hayatımda büyük sorunlara neden olmuştu.

Ozmanlar dinime karşı bu kadar bağlı değildim. Başörtü takmıyordum, erkeklerle konuşur, gezerdim. Arkadaşlarımın düşünceleri ailemin düşüncelerinden üstün görür onları dinlerdim.

Sonra hayatıma barış girmişti. Onun takıntılı bir manyak olduğunu görünce hayatım değişmeye başladı. Onu arkadaşlarıma anlattım, bana abarttığımı söylediler. Her seven erkek böyle yapar dediler.

Ama ben birşeylerin yanlış olduğunun farkındaydım. Böyle geçen okul yılından sonra yaz tatili gelmişti. Annem beni zorla kuran kursuna göndermişti. Orda istemeden durmuştum, ama sonra hayatım yavaş yavaş değişmeye başladı. Onların sohbetlerini dinledim, yanlışlarımı fark ettim. Oradaki insanları gördüm, arkadaş oldum.

Ve sonra onları kendi arkadaşlarımla karşılaştırdım. Artık onlarla olmak istemediğimi fark ettim. O yaz kapandım, namazımı kılmaya, kuran öğrenip okumaya başladım. Yaz tatili bitip okula geldiğimde herkes bendeki değişimi görmüştü.

Alay ettiler, dışladılar. Bende hepsini hayatımdan çıkardım, kendime yeni bir sayfa yeni arkadaşlıklar kurdum.

Küçükken mahallede oynadığım arkadaşlarım vardı. Öncelikle Neva vardı, onunla okulda arada konuşurduk, ona olanları anlattım beni kendi arkaşlarının yanına aldı, Onlarla tanıştırdı.

Beni kendim olduğum için, bir çıkar gözetmeden sevdiler. Aralarında aldılar.

Ve yıllar böyle geçti, şimdi o insanları gördüğümde iyi ki diyorum. İyi ki onlardan kurtulmuşum da diğer arkadaşımla tanışmıştım.

Ama arkadaşlarımı ve kendimi değiştirmem o'nu hayatımdan çıkarmaya yetmemişti.

Tam karşımda duruyor ve bana iğrenç suratıyla bakıyordu.

"Beni özledin mi gül perisi."

Şok ve şaşkınlık ile dona kaldım. O buradaydı. Bağırmak sesimi tüm İstanbula yaymak istiyordum çünkü,

O buradaydı

aslında, o hep buradaydı. nereye gitsem, kiminle buluşsam beni hep gizlice takip edip, rahatsız ederdi.

O buradaydı, ve kahretsin ki tam karşımdaydı.

"Telefonlarımı açmıyorsun, ve son zamanlarda da mesajlarıma bakmıyor oldun. Neden gülce? O adam yüzünden mi? Onu gerçekten sevmiyorsun. sadece kendini kandırıyor, kendini güvende hissetmek için onu kullanıyorsun... Ama boşuna uğraşıyorsun, çünkü sen benimsin ve dönüp dolaşıp yine bana geliceksin. Eskiden de hep böyle olmaz mıydı zaten?"

Titrek bir nefes verdim. Onun karşım çıkması çok kötüydü. En sonki karşıma çıkmasını hatırlamak bile istemiyordum.

Korkuyla Bir adım geriledim. Barış hareketimi fark etmişti." Benden korkuyor musun? " kara gözlerini öfkeyle bana dikti.