GÜLCE

3.1

Sınır: 200 oy, 160 yorum

Kitap hakkındaki tepkilerinizi paragraf aralarına yazarsanız sevinirim. Yourumlarınızı okumak istiyorum.

Söylemeden geçmeyelim kitabımız 100 bin okunmaya ulaştı 😻

Buralara kadar okuyan herkesi seviyorum ve öpüyorum 😚

Oylarımızı eksik etmeyelim
_________________________________

Gözlerimi yavaşça araladım. vücudumda büyük bir yorgunluk vardı. Kendimi dünyanın en güçsüz insanı gibi hissediyordum. Gözlerimi açtığımda beni hafif karanlık bir oda karşıladı. Yabancı olduğum bu odadaki tek ses cama vuran yağmur damlalarının sesiydi. Ellerimi hareket ettirmeye çalıştım, sol elim hareket ediyordu ancak sağ elimin üzerinde bir ağırlık vardı.

Kafamı oraya çevirdiğimde, biri elimi sımsıkı tutarak, kafasını yattığım yatağa koymuş bir şekilde düzenli nefeslerle uyuyordu. Elimi hareket ettirmeye çalıştım. Hareketimden dolayı olsa gerek gözleri aralandı, başını kaldırıp bana uykulu gözleriyle baktı. Onu görmemle şaşırdım. Üstümdeki o mayışıklıkla, "Damla," dedim fısıldayarak.

"Gül yanaklım." dedi. özlem dolu sesiyle.

"Sen ne zaman geldin?" diye sordum. Ağırlaşmış göz kapaklarımı açık tutmaya çalışırken.

"Beni boş ver," dedi. umursamazca. "Asıl sen nasılsın? Kendini iyi hissediyor musun?"

"Bilmiyorum." dedim. kısaca. "Ben neden buradayım, ne oldu bana?" Damla bir elini yanağıma koyup yavaşça oturduğu koltuktan ayağa kalktı.

"Konuşacağız. Ama önce bir hemşire çağırayım, hemen gelirim tamam mı? Sakın kalkmaya falan çalışma." Damla odadan çıktı ve gitti. Kısa bir süre sonra bir hemşireyle geri geldi. Kıvırcık siyah saçları olan bir hemşire odaya girer girmez serumumu kontrol etti.

Bana Kendimi nasıl hissettiğimi sordu" halsiz ve yorgun." dedim kısaca. "Vücudunuz uzun süre üzüntüye ve strese maruz kalmış. Birşeyler yemediğiniz içinde zayıf düşmüşsünüz. Birazdan yemek yersiniz, sonra yavaş yavaş kendinizi toparlarsınız." dedi ve kısa bir süre sonrada odadan çıktı.

Yerimden doğrulmaya çalıştığımda Damla geri yatmamı söylesede onu dinlemedim.

"Damla bana ne oldu?"

"Bayıldın. Hatırlamıyor musun?" Düşündüm. Aklımı biraz zorladım. Bir şey olmuştu ve o yüzden hastaneye gelmiştim. Yavaş yavaş hatırlamaya başlamıştım. Biri yaralanmıştı hatırlıyorum, hatta bende onunla birlikte ambulansta gelmiştim. Anılar zihnime dolmaya başladı ve ben her şeyi hatırlamaya başaldım.

"Yusuf!" Dedim panikle. "O nasıl Damla, bir haber var mı?" Damla kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Bir haber yok. ameliyat devam ediyor." Üzerimdeki örtüyü kaldırdım. Damla hızla yanıma ulaşıp kalkmamı engellemeye çalıştı.

"Oraya gitmem lazım Damla."

"Gülce sakin ol, bizim kızlar Orada bir haber olursa hemen ararlar. Biri aramazsa diğeri mutlaka arar."

"Hayır Damla orada olmam lazım." Dedim hızla. O sırada odanın kapısı açıldı.

Annem yavaşça içeri girdi. beni kalkmaya çalışırken görünce gözleri kocaman açıldı. "Gülce uyanmışsın, neden ayaktasın yatsana kızım."

"Hayır anne." dedim ona da, annem itiraz edince sinirlendim.

"Ya siz beni neden anlamıyorsunuz.  Benim orada, onun yakınında olmam lazım. Burada elim kolum bağlı oturamam."