fake devil - jjk

37 "chooses"

,,,

Gözlerimi açtığımda tek başıma bir odada yatıyordum. Hastanede olmaktan o kadar sıkılmıştım ki nasıl bir şanssızlıksa asla da ölmüyordum.

Kalkmaya çalıştım ama asla kalkamamıştım. Bacağım o kadar ağrıyordu ki çığlık atmamak için kendimi sıktım. Boynumu da oynatamıyordum ağır bir şey vardı.

Kapı açıldığında hemşireyle göz göze geldik. Bana mutsuz bir şekilde bakıyordu. "İyi misiniz?"

Kafamı salladım zor bir şekilde. Bana şimdi bir sürü sorular sorar diye bekledim ama o aksine yanıma geldi ve sürahiyi alıp su doldurdu.
Üzgün bir şekilde bana baktı.

"Motor kazası geçirdiniz.."

"Biliyorum hafızam yerinde." Sebepsiz sesim sert çıkmıştı. Çok acı çektiğim için düzgün konuşamıyordum.

Hemşire dudaklarını büktü. "Sevgiliniz hayatını kaybetti, çok üzgünüm."

Büyük bir şaşkınlıkla ona baktım. Sevgilim? Jungkook mu? O ne alaka? Nasıl yani!? "Saçmalamayın Jungkoo-" sustum.

Ne Jungkook'u kızım? Jungkook senin sevgilin mi? Ama o zaman kim?

"Kim Taehyung, motoru süren sevgiliniz değil miydi?"

Taehyung ölmüş müydü? Nasıl yani? "Doğru olamaz.." sesim kısık çıkmıştı.

Hemşire acırcasına baktı. "Kaybınız için üzgünüm."  Ve dışarıya çıktı.

Taehyung gerçekten ölmüş müydü? Benim yüzümden mi? Beni sırf oraya götürüp göstermek için.. ona inanmam için.. Benim yüzümden biri daha mı canından olmuştu?

Şok olmuştum. Kapı tekrar aralandığında içeriye gülerek giren Taehyung'a baktım. Göz devirdim.

Bir saniye? Taehyung??

"Sürprizz! Şaka nasıldı?" Dedi kocaman gülümseyerek. Kolu sargılıydı. Başı da öyle. Ama onun harici gayet iyi gözüküyordu.

Yanıma geldi ve kahkaha atmaya başladı. Ben neredeyse ağlayacaktım bu salak gülüyordu.

"Aptal mısın sen!" Diye bağırdım. Resmen kardeşime yaptıklarını bile unutup bir anlığına öldüğüne üzülmüştüm. Bu yönüm gerçekten zayıftı.

Yanıma oturdu sandalye çekip ve dudaklarını büktü. "Az kalsın ölüyorduk.. İlk kazamı senle yaptım ama eğlenceliydi." Göz kırptı.

"Taehyung.." dedim. Sesim güçsüz çıkmıştı. Gerçekten de inanılır gibi değildi. Bundan eğlenmiş miydi?

"Hemşireyi nasıl ayak edebildin?" Diye sordum.

Kollarını iki yanına açtı ve gülümsedi. "Hastane benim. Yani üvey babacığımın." Göz kırptı.

Sıkkın bir nefes verdim. Her yerim ağrıyordu. Gözümden sebepsiz bir yaş düştü. Taehyung bunu fark edip parmağıyla yaşı sildiğinde ona baktım.

"Sana ben bakacağım. O yüzden anneanneni falan aramadım."

Arasa her şey çok kötü olurdu zaten.. Bir yandan iyi yapmışsın diyecekken sustum. Çünkü öte yandan ikimizi de öldürecekti. Sonuçta ölümden korkan biri değildim ama bu halde yatmak da istemiyordum.

Elini kafama götürdüğünde parmakları saçlarımda gezindi. Bu sefer ciddi bakıyordu. "Sana çok güzel bakacağım.. Merak etme.." bana doğru eğildi ve alnıma öpücük bıraktı.

İçim fazlasıyla huzursuzdu.

...

Taburcu nihayet oluyordum. Ayağımdaki alçıyı yarıya kadar kesmişlerdi ama hala ağrıyordu. Bu yüzden birkaç hafta tekerlekli sandalyeye mahkumdum. Bir de Taehyung'a.