Mafya Ve Karısı | Yarı Texting

17.Bölüm.

17.Bölüm.

Kumsal Öztürk'den....

Uyandığımda başımın üzerinde insanı kör edebilecek bir beyaz ışık yanıyordu. Bir kaç dakika gözlerimi kırpıştırdım. Kendime gelmeye çalıştım. Hafifçe başımı kaldırdım. Benim burada ne işim vardı? Herşey aklıma geldi. Neler olduğu, neler yaşadığım aklıma o an geldi.

Kırık cam, ambulans sesi ve adım sesleri.

Bir dakika! Olamaz! Hayır!

Korkut! Korkut'a bir şey olmamıştır değil mi?

Uyanmıştır değil mi?

Hayır! Olmaz, olamaz! İzin vermem buna!

Hemen oturur pozisyona geldim ve yanımda duran komodinin üzerindeki kırmızı butona bastım. Basmaya devam ettim. Anında doktor ve hemşireler içeri koşarak girdiler.

"Kumsal hanım? İyi misiniz? Ağrınız var mı?"dedi doktor hanım.

"Ben kaç saattir uyuyorum?"dedim onlara bakarak.

"2 gündür hastanede yatıyorsunuz."dedi doktor. Ne?! İki mi? Peki ya Korkut?

"O nerede? Korkut nerede?!"dedim çatallaşan ama bir o kadarda sert çıkan sesimle.

"Şey..."dedi aynı hemşire.

"Söylesene! Ne oldu?!"dedim bağırarak. Anne ve babamda kapının önünde bir erkek hemşirenin baskısı altında giremiyordu içeri.

"Derin sen çık dışarıdaki hanımefendi ve beyefendi ile ilgilen ben açıklarım. Hadi canım."dedi doktor hanım ve Derin hemşire dışarı çıktı. Doktor hanım bir adım bana yaklaştı ve"Ben Sema Arslan. Genel cerrahım."dedi. Karşımda gülümseyerek bana bakıyordu.

Kısılmış sesimle "Lütfen doktor hanım. Yalvarırım bana ona bir şey olmadığını söyleyin lütfen. Size yalvarırım."dedim ve ağlamaya başladım. Gözlerimde yaşlar boca olmaya başladı. Yanaklarımdan hızlı hızlı akıp düşüyordu hepsi.

"Kumsal hanım. İlk önce bir sakin olun. Korkut bey sizden fazla hasar aldığı için daha uyanmadı. Ama eminim uyanacaktır. Normal odaya almadık daha. Şuan her ihtimale karşı koma odasında tutuyoruz. Her şey ola bilir. Uyanma tepkileri vermedi daha. Verirse ve uyanmak için çaba gösterirse normal odaya alacağız. O yüzden merak etmeyin yaşıyor. Kaza zamanı kendisini sizin üzerinize siper ettiği için sizden daha fazla yaralanmış ve darbe almış. O yüzden durumu azda olsa ağır. Merak etmeyin. Her şey yolunda."dedi Sema hanım. Gözyaşlarımı sildim ve konuşmaya başladım.

"Peki göre bilir miyim? Lütfen."dedim kan çanağı olduğunu ve şiştiğini bildiğim gözlerimle baktım ela gözlerine.

"Ama yeni uyandınız. Biraz daha kendinize gelin o zaman olur tamam mı?"

"Tamam değil. Lütfen ısrar ediyorum ben nişanlımı görmek istiyorum."dedim. O kadar çok ısrar etmiştim ki doktor derin nefes alıp verdi.

"Tamam tamam. Kabul ediyorum. Ama sadece 10-15 dakika. Kabul mü?"dedi Sema hanım gülümseyerek. Başımı olur anlamında salladım. Ayağa kalkmaya yardım etti doktor hanım ve birlikte yavaş adımlarla hareket ettik. Odadan çıktık. Anne ve babam beni ayakta görünce çok sevindiler. Ama onlara bakmadan Sema hanımla birlikte Korkut'un olduğu yere geldik. Beni odadan içeri aldı. Kendisi dışarı çıktı.

Korkut.

Korkut.

Korkut.

Korkut.