Hayat ne tuhaftı değil mi?
Ben bu eve girdiğim an anne ve babama koşarak sarılmam gerekiyordu,onların beni şefkatle sarması gerekiyordu,annemin en sevdiğim yemekleri yapıp beni öyle karşılaması gerekiyordu,babamın beni otogardan kendisi alıp eve getirmesi gerekiyordu değil mi?
Normal aileler de böyle oluyordu fakat bu hikaye benim hikayemdi ve benim yaşamımda bunlar yoktu...
"Hoş buldum." Diye mırıldandım ve kapıyı kapattım.
Evde benim ayak sesim ve valizin sesi yankılanıyordu. Bu sese Gece koşarak geldi.
Eğilip onu kucağıma aldım.
"Bi tek sen özledin beni galiba." Dedim o da bana sürtündü. Başını okşayıp onu yere bıraktım.
Valizi odama bıraktım ve kısa bir duşun ardından üzerimi giyinip balkona çıktım. Antalya beni şaşırtmıştı,ben çok sıcak beklerken tatlı bir rüzgar esiyordu. Kalkıp kendime yemek hazırladım. O pişerken odamda unuttuğum telefonumu elime aldım ve mutfağa geri döndüm. Abim ve Alpay mesaj atmıştı.
Abimm:
"Aleyna vardın mı eve?"
Siz:
"Evet abi merak etme."
Abimm:
"Tamam güzelim,yemek ye dikkat et kendine."
Siz:
"Sen de dikkat et."
Bunları yazdıktan sonra Alpay'ın mesajına tıkladım.
Alpay:
"Yavrum evde misin?"
Siz:
"Evet geldim."
Alpay:
"Dinlen tamam mı güzelce yavrum."
Siz:
"Dinleniyorum ya."
Alpay:
"Arayabilir miyim?"
Siz:
"Tabi ki."
Aradan iki dakika geçti ve telefonumun sesi yankılandı. Elimde ki tabağı masaya koydum ve aramayı yanıtladım.
"Alo?"
"Güzelim naber?"
"İyilik senden naber?"
"Ben de iyiyim yavru,sesini duydum daha iyi oldum."
Gülümseyip sandalyeye oturdum.
"Yemek yedin mi?"
"Şimdi yiyeceğim." Diye cevapladım sorusunu.
"İstersen yemekten sonra konuşalım."
Ah be bu adam gerçek miydi?
"Yok yok konuşabiliriz."
"Peki,iyisin de mi bi sıkıntı yok."
Ağzımda ki yemeği yutup cevapladım.
"Hayır her şey yolunda."
"Güzel,ailen nasıl?"
"Bilmem iyiler herhalde." Diye geveledim.
"Anlamadım."
"Hiç iyiler." Dedim Alpay anlamış olacak ki fazla üstelemedi.
Tam sudan bir yudum aldım yutacakken Alpay'ın söyledikleriyle nefesim kesildi.
"Antalya çok güzelmiş,senin gibi."
Oha!
Nasıl be!?
Burada mıydı!?
