Kapım açıldı ve kapandı. Kızların geldiğini düşünerek bozmadım pozisyonumu. Adım sesleri yaklaştı ve durdu.
"Özür dilerim." Sesini duymamla gözlerim tekrar doldu.
Gelmişti.
Benim için gelmişti.
"Neden geldin?" Yüzüne bakmaya cesaretim yoktu.
Acaba öğrenmiş miydi?
Bebekten haberi var mıydı?
"Nasıl gelmem ki sen bu durumdayken,Aleyna özür dilerim güzelim,seni seviyorum." Dedi ve boynuma öpücük bıraktı.
Kollarından kurtulup doğruldum ve onunla göz göze geldim. Yanımda ki boşluğa oturdu ve elimi tuttu.
"Alpay ben..."
"Söyleme biliyorum, haksızım ilk başta her şeyi açıkça söylemem gerekiyordu."
"Alpay..."
"Sus lütfen dinle beni. Özür dilerim bin kere özür dilerim,seni çok seviyorum yemin ederim hem de çok."
"Alpay ben hamileyim!"Dedim birden.
Donuk gözlerle bana baktı.
"Ne?"
"Hamileyim." Diye yeniledim sözlerimi.
"Siktir! Sen gerçek mi söylüyorsun? Nasıl yani Aleyna!" Beni kendine çekip sarıldı.
"Ben ne diyeceğimi bilemiyorum,hay amına koyayım! Teşekkür ederim güzelim." Yüzümü elleri arasına aldı ve öpücükler bıraktı.
"Seni ve bebeğimizi bi daha üzmeyeceğim sana yemin ediyorum."
"Yarbay sözü mü?" Dedim.
"Bütün rütbelerin üstüne yemin ediyorum."
Bu sözlerinden sonra dudaklarımı dudaklarına mühürledim.
Hiç ayrılmak istemezcesine öptüm onu.
Bütün acıları söküp atmak için öptüm onu...
En çokta özlemi bitirmek için öptüm...
