Anahtar sesini duymamla göz yaşlarımı silip ayağa kalktım. Alpay ise kapıyı kapatır kapatmaz yanıma geldi.
"Aleyna,güzelim iyi misin?"
Elimi yumruk yapıp göğsüne vurdum.
"Utanmadın mi ha!?" Diye bağırdım.
"Neler oluyor Aleyna!?" Bileğimi tuttu ama ben hâlâ vurmaya çalışıyordum.
"Bana aşık olduğunu söyledin şerefsiz!"
"Yavrum,yalan değil aşığım sana."
Kahkaha attım.
"Aşıkmış! Hadi be ordan orospu çocuğu!"
Tutuşu bu sefer serteşti ve beni kendine çekti.
"Kes sesini Aleyna! Ne saçmalıyorsun!?"
"Sen varya gördüğüm en büyük şerefsizsin!" Diyip elimi kurtarıp tokat attım sonra ise onun elinden kurtulup valizimi alıp kapıdan çıkacağım sırada beni kapı ile kendi arasında sıkıştırdı.
"Burda ne sikim dönüyor anlat çabuk!"
"Bırak beni!" Diye bağırdım. Elimi kolumu kıpırdatacak yer bile bırakmamıştı.
"Aleyna,bak tane tane soruyorum burada neler dönüyor!?" Sinirden dişlerini sıkıyordu.
Ama şu an en sinirli olacak kişi bile değildi...
"Bana neden yalan söyledin?"
"Ne yalanı?" Afallamıştı.
"Bahar kim Alpay?"
Bu sorumun üzerine beni bırakıp bi kaç adım geriledi. Sanki yıllar sonra gelen acıyı tekrar eşelemiş,onu gün yüzüne çıkarmış gibi çaresizdi.
Sol gözümden akan yaş onu da ağlattı.
Yere çöktü ben de olduğum yere oturdum ve ağzından çıkan kelime ikimizi de yaraladı;
"Bahar Gülsoy Ertekin;şehit öğretmen,benim karımdı..."
