A Wife With No Right

AWWNR 22

Alliston's Pov

Hindi ko maintindihan. Everything are just a mess right now at ayokong intindihin maski kahit na ano. Mabilis akong tumayo sa sofa at patakbong hinabol si Ivy na lumabas ng mansion niya pero ganon na lang ang pagkadismaya ko ng makitang pinaharurot na nito ang sasakyan paalis.

Wala akong sinayang na oras at sumakay din sa sasakyan ko pero talagang minamalas ka nga naman dahil naiwan ko pa ang bag ko sa loob kaya nagmamadali ulit akong pumasok pero hindi ko na mabuksan ang pinto. Authomatic ata ang lock ng pinto kaya sinipa ko ito sa sobrang frustration na nararamdaman.

Muli na namang pumatak ang mga luha kong pinipigilan ko kanina. This is my worst nightmare and biggest fear at alam ko sa sarili ko na kahit hindi ko tanggapin ay talagang nangyayari na ngayon.

The thought of losing my baby is something i can't accept. I can't imagine my life without her because she is all I have and she is my world, my everything and yet she is slowly fading away. Sumisikip ang dibdib ko kaya dahan dahan ko itong tinapik. Malinaw kong narinig ang sinabi ni Ivy at hindi ako tanga para hindi ma-gets na nasakanya ang anak ko.

Wag lang talaga siya magkakamaling ilayo sakin ang bata dahil hindi ako magdadalawang isip na ilaban ito ng patayan.

Maddie is my baby. Anak ko lang!!

Ivy's Pov

A smile is plastered at my face while driving to my condo unit to where my baby is resting.

Yes, she's with me. Wala namang masama kung kunin ko ang bata dahil anak ko rin naman ito and five years of being away to her, to them is making my heart clenched. Ang sakit lang sa part ko na limang taon akong nawalan ng karapatan sa anak ko dahil pinagkait sakin iyon ni Alliston.

I understand her but keeping my daughter away from me is something I cannot accept. Tinaguan niya na nga ako ng limang taon tapos malalaman kong nilayo niya din sakin pati anak ko.

I know that you guys are wondering on how did I knew that Madison is my daughter, well remember the mall incident that Maddie got lost? That was the time I got confused because why would on earth that there's a child who looks exactly like me, like a younger version of me when in fact I don't have a niece or a daughter to begin with. So I erased the thought because it might be a mere coincidence but when I surrender the child, I was stunned seing my wife claiming her daughter. Worried and afraid are mirroring her eyes that time then it strucked me that the child is her daughter.

But then my confusion became a curiosity and curiosity can kill kaya I did a background check. Madison is now four years old and she was born in December the same year when Alliston left me and that was fucking first week of February.

It now makes sense and there is only way to find out the whole damn truth. The DNA test!

And guess what? It was 99.99999 percent positive.

Madison is my baby.

Nakangiti kong tinatahak ang hallway papuntang unit ko. Bitbit ko din ang ilang binalot kong pagkain para sa kanya and the moment i opened my door ay agad kong nakita ang anak kong nanoood ng cartoons together with her tita.

"Hi, baby. Are you hungry?" I asked her after kissing her forehead. Umiling lang ito at nakasimangot akong tinignan.

"I want to go home na po kasi mama is waiting for me baka po nagwo-worry na siya sakin."

Hindi ako nakasagot at dinig ko ang pagbuntong hininga ng kapatid ko. "Baby, can you eat first then after that iuuwi ka nam--"

"Irene!!"

Pigil ko sa sasabihin niya at pinanlakihan ko ito ng mata. Sending her a message to don't tell her that to my kid pero nginitian niya lang ang bata at hinila ako papuntang kitchen.

"What the fucking hell is that? Why are you telling my child na uuwi na siya pag kumain siya?" Pabulong kong sigaw.

"Pero ate she needs her mother!"

"I am her mother!" Pinal kong saad. Bahala siya sa kung anong gusto niyang isipin pero hindi uuwi si Maddie.

"Ate, nahihibang kana ba?" Hindi makapaniwala niyang tanong. " You are making your kid to hate you. Nilalayo mo siya sa nanay niya at matalino ang pamangkin ko para hindi mapansin na hindi mo siya ibabalik!" May kalakasan na rin niyang saad kaya nilapitan ko ito at buong diin kong sinaad ang mga salita para maintindihan niya.

"That's the point, Irene! Ikaw na mismo ang nagsabi na pamangkin mo siya at anak ko din ang bata. Wala akong ginagawang masama dahil gusto ko lang makasama ang anak ko at Oo matalino siya kaya maiintindihan niya na gusto ko din bumawi at makasama siya dahil ako ang mommy niya. Anak ko din si Maddie!!"

Nagkatitigan pa kami bago ako umatras ng isang hakbang. Babalik na sana ako sa sala ng makita ko ang anak kong nasa likuran namin at gulat ang mga matang nakatingin particular sakin.

Dali dali ko naman itong nilapitan pero ganon na lang ang gulat ko ng tumakbo ito sa tita niya.

"Baby, come here. I won't hurt you!" Pero matigas na iling lang ang sinagot nito sakin. Nasaktan ako pero anak ko ito kaya dapat ko siyang suyuin.

"Maddie, please!!" Umiling na naman ito.

"I heard you po na hindi mo ako ibabalik sa mama ko. Gusto ko na po umuwi!" Nakita ko ang nangingilid niyang mga luha sa mata. "Please po iuwi niyo na po ako. My mama is wa-waiting and...a-and I miss her na po!" Humihikbi nitong saad bago sinubsob ang mukha sa likuran ng kapatid ko at doon pumalahaw ng iyak.

Damn. Nasasaktan ako at huli na bago ko namalayang tumulo na pala ang luha sa magkabila kong mata kaya napaiwas ako ng tingin sa kapatid ko bago ito mabilis na pinunasan.

I approached my child and tried to touch her but she flinched and move away again.

"Baby, you were hurting me. I am your mother too!" Pigil ang hikbi kong ani dito pero tinignan lang ako ulit nito bago marahang umiling.

"You are lying po. I only have one mother and that is my mama!!"

Natahimik. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong sabihin kasi alam ko naman na hindi sakin makikinig ang bata sakin kaya naman ng makita ng kapatid kong hindi ko na alam ang gagawin ay agad itong lumuhod at pumantay sa bata.

Irene, cupped my kid's face. "Maddie, she is not lying to you. My sister is telling the truth and she wants you to know that she is your mommy!" Malambing ang bawat salita ng kapatid ko. Pinapaintindi sa anak ko na ako ang mommy niya at anak ko siya.

I hope that she accept it because I don't know what I will do if she won't!

"I am your other parent, baby. Can you give mommy a hug?" I said almost pleading.

But then her next words made my heart broke.

"My other parent is in heaven po. Mama told me and I believed her because she's not a liar. Please po don't feed my little mind a lies kasi masama po magsinungaling."

Ang kaninang pinipigalan kong hikbi ay lumabas na kasabay ng pagpatak ng mga luha ko sa mata. Ang sakit sakit, tangina!

That hurts. You hurt me big time Alliston. How could you tell my kid that I was dead? Ito na ba yung ganti mo sakin? Kung ito man iyon pwes sumobra kana. Hindi mo lang ako pinagmukhang tanga kundi pati anak ko pinaniwala mo sa isang malaking kasinungalingan.

Galit na galit ako. Gusto kong magwala pero sobra ang pagpipigil ko kasi nandito ang anak ko and I don't want to scare her away.

Tumayo ako at sandaling tinignan ang anak ko bago ako tumingin sa kapatid ko. Tumango naman siya sakin bago niyakap ang anak ko habang ako mabilis na kinuha ang susi ng sasakyan.

I need her explaination. She can't escape this time because she will surely face my wrath. I need to let this anger out and whether she likes it or not, she will receive all of it.

Kung nakuha mo akong takasan at taguan noon, hindi na ngayon dahil ikukulong na kita Alliston. You won't be able to move on my grip. Not this time!

To be continued....