Gökkuşağı

İddia

Not: Multimedyada dünyalar güzeli Ece var arkadaşlar. Umarım bölümü beğenmişsinizdir. Okuyup şu yıldız tuşuna tıklamayı unutmayın, lütfen... Sizleri seviyorum tatlı okuyucularım :)

Helin'in ağzından...

Can ve kardeşi gittikten sonra annemlerle hastanede kaldık. Ve sanırım Ece'nin kolu alçıya alınana kadar ağladım. Bu çok sinir bozucuydu çünkü kendimi ilk defa bu kadar güçsüz hissetmiştim.

Ertesi gün okulum olduğu için erkenden eve geldik. Babam hemen Ece'yi salona götürüp yatırdı. Onun çok üstüne düşüyorduk çünkü ben hiç böyle bir olay yaşamamıştım ve ailem buna pek alışkın değillerdi.

Hızlıca çantamı hazırladım ve bir ilk yaparak Ece'yi öptüm. Allah'tan uyuyordu yoksa boynuma felan sarıldı ve ben böyle şeylerden nefret ettiğim için onu ittirmek zorunda kalırdım. Anneme de haber verdikten sonra benim nefret ettiğim o bembeyaz kapıyı açtım. Nefret ediyordum çünkü o pozitif hissettiriyordu. Hayattan nefret etmiş beni resmen hayata bağlama çalışıyordu bu kapı.

Kapıyı açtıktan sonra benim ruh halimden hiçbir farkı olmayan gri ayakkabılarımı giydim. Yanıma herşeyimi aldığımdan emin olduktan sonra koşmayarak aşağıya indim. Ruhsuzdum ben, öyle kötü kız da değildim ama ruhsuzdum işte. Hayatı sevmiyordum, yaşamayı, eğlenmeyi... Sitenin turnikelerine geldiğimde ev kartımı çıkardım ve okuttum. İşte böyle özel bir yerdeydim ve mutlu olmam gerekirdi değil mi?

Ama öyle olamıyorum, doğduğumdan beri... Turnikeler açıldığında geçtim ve kartı çantama koyup telefonumu çıkardım. Yeni yaptığım simsiyah ekran kilidimi açtığımda karşıma çıkan yazı fazlasıyla şaşırtmıştı. Ekranda "üç yeni mesaj" yazıyordu. İyi de benim bir arkadaşım yoktu ki. Bana kendi operatörümden bile en fazla iki mesaj gelirdi. Kaldırımın en kenarından yürürken büyük çam ağaçlarına çarpmamaya özen göstererek telefonumun "mesajlar" bölümünü açtım.

Gönderen: Can :)

Eve geldiniz mi? Ece nasıl?

Nasıl? Ben numarasını almış mıydım onun? Bu düşüncelerle 2. mesajına baktım

Gönderen: Can :)

Büyük ihtimal merak etmiyorsundur ama ben yine de söyleyeyim. Numaranı annen verdi. Tabii sen o sırada ağlıyordun ve farkında değildin telefonun şarjdayken de ben kaydettim.

Gözlerimi devirip 3. mesajına da baktım.

Gönderen: Can :)

Annen sana destek olmam için bu numarayı verdi. Seni somurtkanlığından ve negatifliğinden kurtarmak, kötü düşüncelerden ayırmak için... Her neyse, sen hiç telefonuna bakmıyor musun? Okulda olmama rağmen sana mesaj atabiliyorum ve sen mesajlarına bakmaya bile üşeniyorsun veya bakmak istemiyorsun...

Bu çocuk neden böyle insanın canını sıkar? Ya da neden böyleleri beni bulur? Diye düşünürken şiddetli bir şekilde birine çarptım. Hayır, elimde kitap felan yoktu sadece telefonum yere düşmüştü. Birşey demeden yere eğilip telefonumu aldım. Sanırım çarptığım kişi de birşeyler fısıldanıp gitti. Büyük ihtimal bana sövüyordu. Ama pek umurumda da değildi.

Bu mesajlara cevap vermek istiyordum. Normalde hiçbir mesaja cevap vermek istemezdim ama bunlara istiyordum, nedensiz yere... Okuluma geldiğimde daha doğrusu nefret ettiğim beyaz badanalı, şirin mi şirin (ama bana göre değil tabii ki)lüks sayılabilecek okuluma geldiğimde hemen en yakın banka oturup hâlâ elimde olan telefonumun" mesajlar" bölümünü açtım. Daha tören yapılmadığı için rahattım ve ona yazdığı her cümlenin cevabını verecektim.