Galata Kulesi

11.Gerçek

Mezuniyet töreni başlamıştı ve öğrencileri isimleriyle çağırıp diploma veriyorlardı.Bende konukların oturduğu yerde töreni izliyordum daha sıra Korel'e gelmediği için onu göremiyordum.Sona doğru yaklaşmıştık.

"Son kişiyi anons ediyorum bölüm birincimiz Korel İz."dedi sunucu.

Şaşırmıştım çünkü Korel'de bahsetmemişti.Korel görüş açıma girdiğinde onun yüzündede bir şaşkınlık vardı sanırım bundan onunda haberi yoktu.Ben onu süzerken onun gözleri bir anlığına beni buldu ve gülümseyip önüne döndü diplomasını alırken bir anda kalkıp alkışladım buna ben bile şaşırmıştım.Tabi yanağımdan akan yaşları sonradan fark ettim.Tören bitti ve yanıma geldi.

"Ahenk niye ağlıyorsun,bir şey mi oldu?"sesi telaşlı çıkmıştı.

"İyiyim ya bir şey yok."dedim.İki elini yüzüme yerleştirdi ve yanaklarımdaki yaşları sildi.Flaşh patladı bir magazinci fotoğrafımızı çekti.

"Korel bey tebrik ederiz öncellikle eşiniz neden ağlıyor?"diye soru yöneltti mikrofonu uzatan muhabir.Bıkınca nefesimi dışarı doğru verdim.Yani sizene dememek için kendimi zor tutuyordum.Duygusal anda yaratmıyorlardı.Korel'inde sıkıldığına adım kadar emindim.

"Teşekür ederim arkadaşlar,eşim biraz duygulandı o kadar.Tekrar görüşmek üzere."dedi ve ellerimizi birbirine kenetledi.Mezun köşesine gidip fotoğraf çektirdik.Korel'in eli belimi sarmıştı bende belindeki elinin üzerine elimi koyup poz vermiştik.Bunlar yarın magazin sayfasında olacağı için gerçekçi olmalıydık.Sonra çıkışa doğru gittik.Durdum ve Korel'in bana bakmasını bekledim.

"Partiye kalmayacak mıyız?"diye sordum Korel'e.

"Parti alkollü bende pek sevmem böyle ortamları ama sen istiyorsan biraz kalabiliriz."dedi ben bulmuşum diye geçirdim içimden.

"Kalmayalım boşver."dedim kesin bir tavırla.Yine el ele yürümeye başladık.Arabaya bindik ve Korel arabayı sürmeye başladı.Yolda hiç konuşmadık.Ben son birkaç günü düşünüyordum.Bana sevdiği başka biri olmadığını söylemişti ama daha öncesinde cevap vermeyip benim yanlış anlamama sebep olmuştu.Ya da birisi vardı,ama artık yok.Bu şeyler karışık gelemeye başlamıştı.Bende bu düşünceleri kafamdan atıp yolu izlemeye başladım.

"Ahenk geldik."diyen Korel'in sesini duydum.Hemen kapıyı açıp arabadan çıktım.Eve gelmemiştik.Yine uçurum kenarındaydık burası hiçbir zaman bana iyi şeyler hissetirmeyecekti.

"Korel neden buraya geldik hadi gidelim,lütfen."dedim hemen arabanın kapısını açıp bindim.Resmen yalvarıyordum.Kapımın önüne geldi.

"Ahenk lütfen in konuşacaklarımız var."dedi yumuşak bir tavırla.

"Neden burda?İnmek istemiyorum lütfen gidelim.Başka bir yerde konuşalım."dedim yalvararak.Gözlerinde pişmanlık görüyordum.Bunları bana hissettirdiği için çok büyük bir pişmanlık vardı üstünde kötü hissetmesini istemiyordum ama benim elimden gelen bir şey yoktu.Korkuyordum.
Yine aynı şeyleri yaşamaktan.Kapıyı açtı ve önümde eğildi ellerimi ellerinin arasına aldı.Gözlerini gözlerime dikti.

"Ahenk çok özür dilerim.Lütfen bana güven,bunu telafi edeyim."dedi gerçekten pişmandı bunu anlayabiliyordum.Güveniyordum ama bu zedelenmişti.

"Lütfen."dedi tekrar onaylar şekilde başımı salladım ve gülümsedim.Elleriminden tutup arabadan çıkardı ve bizi ilerleyip uçurumun tam kenarına diyemesemde oraya yakın bir yere oturttu.

"Ahenk, artık mezun oldum.Anlaşmamızın sonuna yaklaşıyoruz."dedi Korel yutkundu ve devam etti."Son bir şey kaldı."dedi bunları dinlerken üzüldüğümü ve onunla mutlu olduğumu fark ettim.Bu kadar kısa sürede aşık mı oldum?diye kendi kendime düşünüyordum."Şirket yeni ortakları için bir parti vericek.Amcam bu partinin organizasyonunu üstlendi ve benim orda konuşma yapmam gerekiyor.Sonrasında seninle dans edip samimi bir görüntü vermemiz gerekiyor.Ondan sonra zaten bu oyun bitecek.Hisselerimi amcama vereceğim."dedi ve bana baktı ne tepki vereceğimi bekliyordu.