Galata Kulesi

19.Hissedebilmek

Mutlumuydum? Sanırım.
Üzgünmüyüm? Hayır.
Nasıl olduğumu bilmiyorum.

Bilmiyorum.

Hamile olmadığımı öğrendiğimde ne hissetmiştim.

Cevap hiçbir şey.

Korel üzülünce acaba üzülmemi gerekiyor diye düşünmüştüm çünkü ben abim dışında kimsenin iyi bir ebeveyn olabileceğini düşünmüyorum kendimde dahil.

Çünkü ben nasıl anne olunacağını bilmiyorum.Kimse bana örnek olmadı.
Abim her zaman yanımdaydı o bana baba olmuştu.Onun kolları arasındayken Dünya'da olabilecek hiçbir şeyden korkmuyordum.Sadece o vardı,ilk büyük tartışmamıza kadar.O tartışmadan sonra olanlar bu hayata abim kadar güvenebileceğim ve sığınabileceğim başka bir liman gösterdi.Ben aslında abim dışında ilk kez bir erkeğe karşı bir şeyler hissetmiştim.

Hissetmiştim.

İlk kez.

..

Sabah uyandım ve arkamı döndüğümde Korel'i bulmak isterken yatakta tek olduğumu fark etmiştim.Telefonu alıp iş ilanı bakmaya başladım.Çünkü temmuz ayındayık ve ben evliydim abimden ihtiyaçlarımı karşılamasını isteyemezdim.

Kasiyerlik?
Hayır.

Çocuk Bakıclığı?
Hayır,kesinlikle hayır.

Ruslar için rehber?
Bende Fransızca ve İngilizce var.Ne anlarım rusçadan.

Dans eğitmeni?
Evet,evet,evet.Üç evet ile bu işi kapmam gerekiyor diyorum.Hemen iletişim bilgilerindeki numarayı yazdım ve aradım.

"Alo,buyrun?"Gelen kadın sesiyle hemen konuşmaya başlamıştım.

"Merhaba ben dans eğitmeni aradığınız ilanı gördüm onun için aramıştım."

"Merhaba evet kızım için vermiştik o ilanı bugün müsaitseniz görüşelim."

"Olur,müsaitim."

"Tamam o zaman adresi bu numaraya mesaj olarak atıyorum.Görüşmek üzere."

"Görüşürüz."Telefonu kapatmamla Korel'in odaya girmesi bir oldu.

İki gündür normalden daha yorgun gözüküyordu.İlk başta bunu şarkı kayıt işleri yüzünden olabileceğini düşünmüştüm ama şimdide böyle gözüküyordu sanırım bu hastalığından dolayıydı.Bana belli etmemeye çalışıyordu yanımdayken enerjisini hep yüksek tutmaya çalışıyordu.Gelip yatakta yanıma oturdu.

Alnımda sıcacık dudaklarını hissetim.

"Günaydın,güzelim." Hissetmiştim kalbim hızlıca atıyordu buna sebep olan bir adam vardı.

Fernando Pessoa'nın bir sorusu vardı;

"Hissetmek ne renktir acaba?"

Bence bu sorunun herkes için farklı bir cevabı var.Benim cevabım ise kahvenin en güzel tonu olan Korel'in gözleriydi.Gözleri benim hem sonum hem sonzuluğumdu.Gözlerinin içinin hep gülmesini istiyorum bir hastalık onu benden alıp götürürse diye çok korkuyorum.

"Hangi düşüncelere daldın yine?"Gülerek sormuştu bu soruyu hemen uyum sağladım.

"Bizi düşünüyordum sevgilim."Gözlerinin en derinin görmek istiyordum kahveliklerinin en derinini görmek istiyordum.

"Ne düşünüyordun bakalım?"Bir eli yanağıma gitmiş orayı okşuyordu.Kafamı eline doğru yasladım.

Uzun süredir söylemek istediğim şeyin tam sırasıydı derin bir nefes aldım.