Więzy Krwi

29. FURIA

     Na konferencję przyszyło zaskakująco wiele osób — głównie ludzkich dziennikarzy, którzy po tygodniach oczekiwań chcieli się w końcu dowiedzieć, co zadecydowano w sprawie Rytualnego Mordercy i jakie szczegóły odkryto. Od września rozmawiano głównie o tym, a przede wszystkim spekulowano, jak to się stało, że Rytualny Morderca i jego poplecznicy stracili życie, a ta dziewczynka od rytuałów — Maisie Sawyer czy jak jej tam — przeżyła. Milczenie Starszyzny i ludzkich sędziów podsycało tylko wszelkie plotki.

     Ludzcy sędziowie punktualnie stawili się na konferencji, podobnie jak przedstawiciele Starszyzny — wampiry, które mogłyby spokojnie pojawić się w telewizji. Wśród nich był Finn (w zastępstwie za Diane, naturalnie), który bez mrugnięcia okiem referował, jak to uciekłam niespodziewanie i dałam się złapać Jamesowi. Oglądałam to z domu w Liden, do którego, mimo wcześniejszych deklaracji, tymczasowo wróciłam. Piłam przy tym świeżą krew, kręcąc głową i śmiejąc się z wszelkich bzdur, które przydupas Diane opowiadał z marsowym wyrazem twarzy.

     Stanęło na tym, że wysłane przez Starszyznę strzygi i wampiry wymierzyły Jamesowi i jego poplecznikom odpowiednią karę, a ja cudem przeżyłam rytuał, który się nie powiódł. To wyjaśnienie miało wystarczyć opinii publicznej.

     Z tego, co zdołałam zaobserwować, społeczeństwo oczywiście się podzieliło. Część chętnie połknęła haczyk, reszta uwierzyła w plotki, według których coś mnie opętało podczas rytuału — coś, co zabiło całą zgraję wampirów oraz strzyg. Oczywiście, to były tylko plotki. Bardzo szybko stałam się jednym z gorących tematów mediów. Niektóre stacje telewizyjne robiły ze mnie świętą, inne przypominały o moim udziale w rytuale. Zwracano uwagę na piętno na moim czole i w kółko pokazywano bardzo niefortunne zdjęcia, które jakiś paparazzi wykonał mi w Nowym Jorku podczas nocnego spaceru. Chwilami jednak ustalenie, czy byłam ofiarą, czy złoczyńcą, traciło na znaczeniu — ludzie po prostu, patrząc na mnie, widzieli kogoś rozpoznawalnego. I to niektórym wystarczyło.

     — Nie oglądaj tych bzdur — upomniała mnie mama, wchodząc do salonu, gdy zauważyła, że znów śledziłam wiadomości oraz debatę na temat konferencji, która odbyła się czterdzieści minut temu. — Obiecałaś, że będziesz odpoczywać.

     Leżałam rozłożona na kanapie w rodzinnym domu, wcinałam chipsy paprykowe i w jednej ręce trzymałam mój nowy telefon, dzięki któremu miałam jakąkolwiek styczność z social mediami. Jeżeli to nie było odpoczynkiem, to co nim było?

     Mieszkałyśmy we dwie, ale niedługo to wszystko miało się zmienić. W kącie salonu stał już cały stos kartonowych pudeł, do których mama spakowała stare firany i inne bibeloty. Pokój Ericka też już opustoszał, a większość mebli na piętrze przykryta była folią. Mama za kilka tygodni planowała przeprowadzkę do niewielkiej kawalerki w Phoenix, gdzie mieszkali moi dziadkowie. Nie chciała dłużej siedzieć w Liden i znosić nieprzyjemne spojrzenia sąsiadów, którzy za jej plecami bez przerwy komentowali jej rozwód z tatą i spekulowali, dlaczego rozeszła się z mężem. Nie dziwiłam się jej — państwo Castorowie, którzy mieszkali za płotem, nie mieli zwyczaju, by zamykać drzwi tarasowe, gdy urządzali sobie wieczorne zawody w wyśmiewaniu mieszkańców miasteczka. Mama po prostu nie chciała zostawać tu sama, wolała być blisko rodziny.

     Ojciec od kilku lat na stałe mieszkał z Olive. Kilka razy proponował, byśmy się zapoznały, ale nie byłam zbyt chętna. Tata oczywiście zapewniał, że była miła, ale trudno było jednak patrzeć na swojego rodzica, który siedział teraz u boku innej osoby. Poza tym podejrzewałam, że Olive wcale nie chciała mnie bliżej poznawać — kiedyś w końcu urządziłam scenę na jej rodzinnym obiadku. Niczego jednak nie wykluczałam.

     Ja sama planowałam wyjazd. Daleko.

     Nie widziałam się z Raphaelem od tygodni, ale został już poinformowany — za pośrednictwem niani Lily i Basila — że wybierał się ze mną w podróż. Z relacji niani wiedziałam, że przyjął to dość spokojnie, jakby spodziewał się, że tak postąpię. Kazał mi ogarnąć wszystkie moje sprawy do końca października, a ja chętnie na to przystanęłam. Nie miałam pojęcia, dokąd się wybieraliśmy, ale niania Lily twierdziła, że Raphael wszystko sobie przemyślał i naprawdę chciał ze mną wyjechać. No właśnie — to ona mi to powiedziała. Mimo że teraz znajdowałam się w Liden, po sąsiedzku z Dworem, któremu strzygoń podlegał, nie widywałam go. Za każdym razem, gdy przychodziłam tam, by go odwiedzić, był nieobecny. Aż zaczęłam wypytywać nianię, czy mnie nie unikał.