Desiring Lavender (Dreamer 1)

Wakas

The wakas/epilogue contains both Lavender and Theo's point of view. Enjoy reading guys.

__

"I know apologies won't be enough, but I really wanted to say sorry, Lavender."

Napalunok ako nang makitang kinuha nito ang kamay ko at pinisil-pisil.

"Gusto ko lang protektahan ang anak ko sa paraang alam ko. I am really, really sorry."

Kinagat ko ang labi. Kailangan ko bang marinig ang mga bagay na 'to para makapag-move-on? Ang gusto ko lang naman kay Theodore ay hindi niya kailangang talikuran ang pamilya niya para lang piliin ako. Hindi ko naman hiningi sa kanya ang bagay na 'to.

Nang lingunin ko ulit si Theodore ay Nakangiti siya habang nakatingin sa akin. Huminga ako ng malalim.

He did everything for me to choose him. He left me before but he has no plan on leaving me again. Ramdam ko 'yun, kahit wala siyang sinasabi sa akin. Alam kong sigurado siya sa akin ngayon. Kaya nga umabot kami sa ganito.

"It's okay. Hindi naman dapat minamadali," he whispered.

It's not easy to forgive because no matter how we forgive, the pain remains. Pero kailangan ko ba talagang magpatawad?

Nang makita ko nga kaninang nandito ang mga magulang niya ay gusto kong tumakbo. Siguro ay takot ako na pahiyain nila ako sa harapan ng buong angkan ko. Ayos nang mapahiya ako sa harapan ng maraming tao. Sa harapan ng hindi ko kakilala, huwag lang sa harapan ng mga kadugo ko, huwag lang sa harapan ng pamilya ko. Hindi ko yun kakayanin.

"We are here to formally asked Lavender's hand, Mom. Hindi pa ready si Lavender."

Ngumiti si Mrs Montemayor at binitawan ang kamay ko. Kaagad yung kinuha ni Theodore. Hawak na ulit niya ang kamay ko ngayon.

"Thank you because you still accepted my son, Lavender. Despite what happened in the past. You still accepted him."

"I should be the one who's thanking your son, Ma'am," nilingon ko si Theodore.

"Hindi niya ako sinukuan kaya nandito kami ngayon. Yung galit po, unti-unting nawawala sa akin dahil sa kanya. I used my hatred towards your family po to be successful. Na kapag nakita niyo ako ulit, hindi na kung ano-ano ang itatawag niyo sa akin."

Humigpit ang pagkakahawak ni Theodore sa kamay ko.

"I'm sorry, Lavender."

"Alam ko pong gusto niyo lang protektahan ang anak niyo po pero ang sakit lang na ang baba ng tingin niyo sa akin dahil mahirap ako, dahil katulong ako."

"No," she shake her head multiple times. "Napangunahan lang ako ng ibang paningin ko sayo. Kung hindi ko lang unang nakilala ang Mama mo, hindi naman ganun ang mangyayari. Hindi naman ako bumabase sa estado ng buhay."

I know it's not true. She easily judged me because I am poor. Kung mayaman man ako, hindi niya gagawin sa akin yun.

"Palagi kong sinasabi kay Theo na kailangan niyang magpakasal sa mga babaeng gusto ko para sa kanya pero hindi ko naman mapipigilan ang anak ko kung sino ang gustuhin niya. I'm just a mother, Lavender."

"I know po. Kung ako din po ang nasa kalagayan niyo, ganu'n din po ang gagawin ko. I'll protect my son at all costs."

"Thank you for understanding me, Lavender."

I understand but I never forgive and forget. Ganito na nga talaga siguro katigas ang ulo ko, hindi ko pa kayang magpatawad ng ganun ganun na lang, nagdusa ako dahil doon. Nasaktan ako ng sobra sobra.

"You…are welcome to our house, Lavender," Mr Montemayor said after awhile.

"You are welcome to our family. Whoever my son wanted, I am going to support him like how I supported my eldest son."