Desiring Lavender (Dreamer 1)

Kabanata 25

Mahimbing ang tulog ko dahil sa pagod. Hindi ko man lang namalayan na dinala na niya ako sa condo niya. Nagising na lamang ako na maayos ng nakahiga sa malaking higaan niya.

This sly man! He should brought me home, but just like the old times when I fall asleep on his car, he brought me here again.

Bumangon lang ako nang maamoy ang mabangong amoy ng pagkain. Gulat at hindi makapaniwala na umalis ako sa kama. Tsaka ko lang nakita na iba na ang suot kong damit. It's an oversized shirt. I am only wearing his shirt and my undies.

Shit! Binihisan niya ako habang tulog na tulog ako.

Nang makarating ako sa kusina ay mas lalong nagulat ako sa nakita.

Theodore was cooking, half-naked. He was just wearing a faded jeans and shirtless.

Marunong siyang magluto?! Akala ko ba ay marami siyang pera kaya hindi na kailangang mag-aral niyan?

"Hey!" He greeted me when he saw me standing at the entrance of the kitchen.

"Good noon, Lav. Come here. Breakfast and lunch."

Lumapit ako sa kanya at umupo sa upuan. Nanatiling hindi makapaniwala.

"You know how to cook?" I asked.

He gave me a proud smile. "Yes!"

Ang sabi ay hinding-hindi siya mag-aaral. Liar!

"Cooking and household chores are basic life skills, Lav. Even if I have money and I am a man, dapat alam ko ang mga bagay na 'yan."

"Marunong kang maglinis ng bahay?" Gulantang kong tanong.

Tumawa siya pagkatapos ay inihain ang mga niluto niya. Gulat man ngunit hindi pwedeng hindi ko maamoy ang bango ng niluto niya.

Still unbelievable! The rich kid Theodore I used to know was gone, huh? It was replaced by this well-grown man?

"Bakit parang gulat na gulat ka? Ikaw naman ang nagsabi sa akin noon na dapat pag-aralan ko 'to."

"But this is unbelievable!"

"Stop with your surprised reactions. Let's eat."

This completes him. He's successful, handsome, kind—slight, and he knew the basic life skills. Trying to be perfect and he just became perfect.

"Why I am here?" Tanong ko sa kalagitnaan ng pagkain namin.

"I want you here, Lav," he said as if that answer everything I wanted to know.

"You were always here before. Noong hindi ka na pumupunta dito, ang tahimik na ng paligid, sobrang malungkot. Kaya halos hindi na ako pumupunta dito."

Kung ipinaglaban niya lang ako edi hindi sana ako nawala dito. Hanggang ngayon ay baka nandito pa rin ako.

"Kaya sa mga babae ka pumupunta?"

Ngumisi siya kaya unti-unti lang akong nakaramdam ng inis.

"Kaya hindi mo ako ipinaglaban dahil marami ka namang reserba—don't you ever smile, Teodoro! I am not going to live in with you!"

"Ibang usapan na 'yan, Lavender."

"E, bakit? Iiwanan mo din naman ako. Papalitan mo din naman ako."

"Bakit naman kita papalitan kung pwede lang naman kitang hubaran." Nakangisi na bulong niya ngunit dinig ko naman.

Tuluyan na akong nawalan ng ganang kumain. Ang pag-init ng buong mukha ay ang tanging inaalala ko ngayon.

Ang bastos talaga ng lalaking ito!