ASKER HATTI | Texting

38. bölüm

Bir ay sonra

Defne: sanırım sensizliğe alıştım.

Defne: bilmiyorum, sensizliğe alışmak çok kötü bir durummuş ama ilk defa seninle aramıza bu kadar mesafe girdi.

Defne: çok kötü.

Defne: gerçekten, çok, çok kötü.

Defne: her gün aynı fotoğraflara bakıp ağlamaktan gözümde yaş kalmadı.

Otuz beş gün sonra

Defne: Demir, Demir ya Demir.

Defne: sana şarkı yazdım bebeğim.

Defne: gel de dinleteyim sana.

Defne: ay söyleyeyim.

Defne: dilim sürçtü.

Defne: of pardon, elim.

Otuz altı gün sonra

Defne: yemin ederim cici kişiliğimden çıkacak ve canavar birisine dönüşeceğim ya!

Defne: bu nedir ya, bu nedir!

Defne: Demir'sizlik ne kötü şeymiş.

Defne: Allah düşmanımın başına da versin.

Defne: amin amin, inşallah.

Ne fesat bir kişilik olmuştum ben ya öyle? Allah düşmanımın başına versin de ne demekti? Annem duysa beni burada ıslak tuvalet terliği ile döverdi. Yani küçük olsaydım döverdi. Şu an annem yoktu. Gerçi bedeni de yoktu. Yanmıştı.

Benim de onunla beraber ruhum yanmıştı ama kimseye göstermeye gerek yoktu.

Demir de dahil mi?

Evet. Ben her zaman mutlu olan kişiliğimi ön plana çıkarırdım. Demir belki de en, en kötü anılarımda yanımda yoktu ama daima kalbimde olmuştu.

Ben bir yazardım. Duygularla birlikte satırlar yazar, edebiyat yapardım. Bir kitap yazmıştım ve demiştim ki; deniz mavisi gözlerin içinde umut aramak; umutsuzluğun içinde umut aramaktır.

Demir'in gözleri maviydi.

Demir'in ruhu umut doluydu ama. Buna inanmazdım.

Belki de ilk defa bir sözüm doğru çıkacaktı.

Anne beni duyuyor musun bilmiyorum ama seni her zaman sevdiğimi unutma. Ben kendi sevdiğim adamı buldum; senin yaptığın hataya düşmedim.

O düştüğü kuyu kapkaranlık ve derin bir kuyuydu. Bir ayağı kaymıştı ve o karanlıkta kaybolmuştu ama karanlık tüm ruhunu ve bedenini de çekmişti. Karanlık affetmezdi; ruhunu çalardı.

Ruh hırsızı ilk defa bizim hayatımızda devreye girmişti ve o sırada tüm şalterler atmıştı.

■

Neyse yorum yaptıysanız ve küçük yıldızcığa bastıysanız final bölümünü atıyorum.