Aynanın Görünmeyen Yüzü

15.Veda (FİNAL)

Son kez, Selam! Ve bugün son kez onlarla birlikteyiz. AGY benim sığındığım ilk yuvam oldu. Yazmaya cesaret ettiğim ilk romanım. Tüm hatalarımla var ettim bu hikayeyi. Beğenen oldu, beğenmeyen oldu ama ben kendimi anlattım, her karakterimde. Umarım bir gün, kitap sayfalarında da onlarla beraber olabiliriz.

Mira, Aras, Kerem, Hale, Mehmet, Pelin ve Poyraz hep var olun. Sadece benimle değil. Bu hikayeyi okuyan her insana ilham olun. Acılarla, mutluluklarla ve aşklarla...

Uzun bir ara vermeyi düşünüyorum ama daha sağlam geri döneceğimi de söylemek istiyorum. Tutkulu, imkansız bir aşk hikayesiyle...

Son kez, iyi okumalar efenimm...❤️

15.Veda ( FİNAL )
Her şey başladığı yerde bitermiş. Yaptığım ya da yapacağım her seçim ya da attığım her adım bizim sonumuzu yazacaktı. Kalemi elimde tutuyordum. Eğer istersem bu hikayeyi baştan yazabilirdim ama ben her şeyin son bulmasını istedim. Gecenin koyu maviliği içimdeki fırtınayı daha da harlıyordu. Buradayık. Hepimiz bu sokak ortasında, her şeyin başladığı yerdeydik. Bir kısmımız aydınlıkta bir kısmımız ise karanlıktaydı. Ellerimle kendimi mahvettiğim yerde ellerimle kendimi tekrardan var ettim. Poyraz, önümdeydi. Darmadağındı, paramparçaydı ama yine de ayaktaydı. Bize yaşattıklarının arkasında sakladığı öyle acı bir geçmişi vardı ki artık ona nefretle bakamıyordum. Hemen yanımda Kerem o sisli, karmaşık gözleriyle beni izliyordu. Acı çekmişti ama acı çektiği kadar da çektirmişti. Önümde ise Hale, Aras ve Mehmet vardı. Mehmet, Pelin'in öldüğü gün ölmüştü zaten. Gözaltıları morluklarla doluydu. Uyuyamıyordu, biliyorum. Çünkü her uyuduğunda sevdiği kadını görüyordu. Her gün her an her dakika aynı acıyı tekrar yaşıyordu. Tekrardan yok oluyordu. Bir mezar açılmıştı belki ama o mezara iki kefen koyulmuştu. Ruhu onunlaydı, bunu gözlerinden bile anlamak mümkündü. Bir insan ne kadar çok sever, işte bunu ben ondan öğrendim. Onunkisi ölümsüz bir aşktı. Benimkisi ise asla onunla yarışamazdı belki ama bende seviyordum, Aras'ı canımı onun için verecek kadar çok seviyordum. Gözleri gözlerimdeydi. Seviyordum, onu tüm benliğimle. Hale, Aras'ın üvey kardeşi. Ne kadar acayipti hayat? Herkesin hayatları bir düğüm gibi birbirine bağlanmıştı.

" Bu kadar tiyatro yetmez mi, Poyraz? " Kerem, gür bir şekilde tehdit edercesine konuşuyordu.

" Tiyatro öyle mi? Benim annemle babamın senin baban yüzünden ölmesi bir tiyatro. Senin bunu bildiğin halde bana küçük bir böcekmişim gibi davranman da bir tiyatroydu ya da... " Kerem, Poyraz'ın üstüne doğru atılarak yüzüne yumruklar savurmaya başladı. Aras ve Mehmet, ikisini birbirinden ayrıdığından Poyraz'ın dudağı kanıyordu. Kerem'in gözündeki hırs öylesine büyüktü ki korkmaya başladım.

" Bir daha babamın adını ağzına alırsan seni öldürürüm. Duydun mu beni, küçük böcek ? " Kerem, sondaki söylediği kelimeliyi öylesine bastırarak söylemişti ki ben bile ondan tiksinmiştim.

" Bugün asıl böceğin kim olduğunu çok iyi göreceğiz, merak etme. Senin için çok özel süprizlerim var, Kerem Şimşek. "

" Hala gerçekten beni elinde tutabileceğini mi düşünüyorsun? Sana acıyorum. "

Poyraz, kahkaha atmaya başladı. " Sanmıyorum, zaten elimdesin. "

Poyraz, bana doğru dönerek gülümsedi ve " Bugün yaşanacak her şeyin seçimini sen yapacaksın, Mira Demir. "

Affallamışcasına Poyraz'a bakıyordum. " Ne seçimden bahsediyorsun? "

" Sana daha önceden de söylediğim gibi yapacağın tek bir seçimle birinin hayatını mahvedeceksin. "