Keep Me Close

Chapter 11

"LAURI?"

Mabilis na nilingon ni Lauri si Isaak. Humakbang ito palapit sa kanya pero umatras siya na ikinatigil nito at ikinakunot ng noo nito.

"Uh... walang pagkain." Turo niya sa refrigerator. 

Tumango ito. "Ano'ng gusto mong kainin? Ipagluluto kita. Kung walang ingredients dito ay sasaglit ako sa supermarket."

"Huwag na," maagap niyang tanggi. "O-order na lang ako para makapag-usap na tayo." Kinapkap niya ang bulsa ng suot na cotton short pero wala roon ang kanyang cell phone. "Kukunin ko lang sa taas ang cell phone."

Tatalikod na sana siya.

"Huwag na, Lauri. Ako na ang tatawag." Dumukot ang binata sa shorts nito at inilabas doon ang cell phone. "Ano'ng gusto mong kainin?" Muling baling nito sa kanya. 

"Uh..." Nag-isip siya. Marami siyang gusto pero hindi niya alam kung alin ang sasabihin dito. "Ikaw na lang siguro ang bahala."

Tumango ito at agad itong tumawag. Umupo naman siya sa counter habang nakikipag-usap pa ang binata. Tumungo siya at bumuga ng hangin. Pinakiramdaman niya ang sarili. Wala na ang malakas na pintig ng puso niya naramdaman niya ilang minuto lang ang nakalilipas.

Ano 'yon, Lauri? Para saan 'yon?  Hindi niya masagot ang sarili. Kinakabahan lang ba ako sa pagkakalapit namin?

Pero bakit naman siya kakabahan sa simpleng pagkakalapit nila ng binata. Naisip niyang marahil ay dahil iyon ang unang beses na nagkalapit sila ng binata nang hindi siya nakakaramdam ng galit para rito. Nasanay yata maski ang puso niya na puro inis at galit na lang ang nararamdaman para rito kaya ngayong hindi niya maramdaman ang mga emosyong iyon ay ganoon ang naging reaksyon niya.

"Kumusta ang pakikipag-usap kina Tita Barbara?"

Natigilan siya sa mga iniisip at nag-angat ng ulo. Nasa gilid na ng counter si Isaak.

"If you don't mind me asking," dagdag nito.

"Narinig nila mommy ang mga sinabi ko sa 'yo... tungkol sa kanila."

Nangunot ang noo nito. "What do you mean?"

Itinuro niya ang cell phone nito na nasa ibabaw ng counter. Bakas ang pagkalito sa mukha nito ngunit ilang saglit lamang ay dahan-dahang bumuka ang bibig nito. 

"Wait... are you saying that..." 

Nakalabing tumango siya. Naguguluhan naman nitong tiningnan muli ang cell phone nito. Napanganga muli ito kasabay ng panlalaki ng mga mata nang tingnan siyang muli. Mula sa reaksyon nito ay parang alam na niya ang sagot.

"Hindi mo pinatay ang tawag?"

"I... I did. Naaalala kong pinatay ko ang tawag, Lauri."

Kung gano'n hindi niya sinasadya?

"I... D-Did I... make a mistake?"

Nakalabi siyang tumango.

Mariing napapikit si Isaak at marahas na napahilamos sa mukha. Nanatiling sapo nito ng kamay ang mukha. Nakagat niya ang ibabang labi sa pagpipigil ng tawa. Ngunit hindi niya inaasahan nang lumapit ito sa kanya at nang mahigpit nitong hinawakan ang mga kamay niya. 

"I'm so sorry, Lauri! I really did end the call. Hindi ko alam kung bakit nagkaganoon. I'm really sorry!" puno ng pagsisising sambit ng binata.

Marahas na buntong-hininga at mariing napapikit ito. Nakonsenya siya sa ginawa. Balak niya lang sanang pag-trip-an ang binata pero hindi niya akalaing ganoon ang magiging reaksyon nito.

Hindi niya naiwasang titigan ang mukha ni Isaak na bakas pa rin ang labis na pagsisisi. Nakapadali rito ang humingi ng tawad. Kung ikukumpura sa kanya, baka unahin niya pa ang magalit kaysa gawin iyon. Palagi niyang ipagtatanggol ang sarili, pero ang binata walang pagdadalawang-isip na sinabi ang mga salitang iyon.