Keep Me Close

Finale

BUKOD sa mga braso ni Lauri na namumula pa rin at may kaunting sugat, si Eman at Daniel ay parehong may mga sugat at pasa sa mukha at ilang bahagi ng katawan dahil sa pakikipagpambuno kay Lucas. Pero laking pasalamat nila na bukod doon ay wala na silang ibang iniinda. Gayunpaman ay hindi pumayag ang mga magulang niya na hindi sila madala sa ospital kahit pa nga sinabi nila ng mga kaibigan na okay lang sila.

Ngayon ay naroon ang mga kaibigan sa silid na inoukupa niya roon sa ospital. Magkakatabing nakaupo sa pangtatluhang sofa sina Hera, Alicia at Paulene. Samantalang si Daniel ay nakatayo sa kabilang gilid at nakasandal sa tabi ng bintana. Habang si Eman ay nakatayo sa tapat ng paanan ng kamang kinahihigaan niya at nakahalukipkip sa dingding. Silang apat ay pare-parehong nakasuot ng hospital gown.

Alas diyes pa lamang niyon ng umaga. Alas tres nang makarating sila kanina sa ospital. Dahil marahil sa pagod ay agad siyang nakatulog pagkatapos siyang i-eksamin ng doktor. At nang magising siya, ilang saglit lang ay dumating naman ang mga kaibigan niya.

"Pakialemero kasi ang lalaking 'yan! Kung hindi kasi nakialam, hindi na sana tayo napunta pa roon," mariing ani Eman. Na kay Daniel ang nanlilisik na tingin. Bumaling ito sa kanya. "Hahabol na sana ako sa inyo ng babaeng iyon pero hinarang ako ng isang ito sa resort kaya nahuli pa kami ng Lucas na 'yon."

"Tinatanong kita kung bakit naroon ka, 'di ba? Hindi ka naman siguro invited ni Alicia? Pero hindi ka sumasagot. At kung sinabi mo agad ang sitwasyon—"

Umalis sa pagkakahalukipkip si Eman at akma yatang lalapitan ang kanyang kaibigan ngunit agad na nakapagpigil. "Sinasabi ko na sa 'yo na huwag kang makialam pero patuloy ka pa rin. O ano'ng napala mo? Sa halip na mailigtas agad si Lauri pare-pareho pa tayong napunta roon."

"Huminahon ka, pwede?" aniya kay Eman.

Marahas itong napabuga ng hangin. "Bwisit kasi 'to, eh." Turo pa nito sa kaibigan. Kung magtitigan ang dalawa ay parang nagbubugbugan na sa ganoong paraan.

Malalim siyang napahinga at nahilot ang sentido. Nagtanong lang naman siya sa mga ito kung paano ba napunta ang mga ito roon dahil hanggang sa mga oras na iyon ay hindi pa rin siya makapaniwala nang makita niya ang mga ito sa labas ng bahay na iyon lalo na si Eman. Umaasa pa naman siya na isa ito sa unang makakakita sa kanya dahil nga alam niyang nasa paligid niya lang ito palagi pero naging bihag din pala ito ng mag nobyo. Pero pagkatapos ng pagtatanong niya, ito at nagtalo na ang dalawa. Gusto niya tuloy isipin na hindi lang sa pakikipaglaban kay Lucas nagmula ang mga galos ng mga ito. Hindi na siya magtataka kung sasabihin ng dalawa na nagpambuno din ang mga ito.

"At ikaw?" Si Paulene kay Hera. "Sabi mo titingnan mo lang si Lauri, hindi ba?"

"Eh, sila ang nakita ko sa parking lot, eh." Turo nito sa dalawang lalaki. "Nagkakagulo 'yong tatlo kaya nilapitan ko. Tinutukan ako ng swiss knife ni Lucas kaya wala na kaming nagawa kung 'di sumakay ng kotse ng bwisit na 'yon."

"Oh, God! I'm so sorry, Hera!" Nag-alala pa siya kahit tapos na. Kung siya nga noong tutukan ni Jillian ay para na siyang papanawan ng ulirat dahil sa labis na takot, kaya tiyak niyang malala pa roon ang naramdaman ng kaibigan.

"It's not your fault, Lau. But I'm mad at you. Hindi mo man lang nasabi sa amin na may nagte-threat na pala sa 'yo."

Tumango ang dalawa nitong katabi. Ang tingin sa kanya ay para bang napakalaki ng kasalanan niya sa mga ito.

"Ayoko lang na mag-alala pa kayo. At katulad nito, nadamay pa kayo."

"Kahit pa! Inis pa rin ako. Parang hindi ka nagtitiwala sa amin."

Napabangon siya. "It's not like that."

"Parang hindi lang maganda sa pakiramdam na may inililihim ka sa amin. Oo nga't hindi naman lahat ng tungkol sa 'yo ay dapat alam namin, Lau, pero parang ibang usapan na kapag ganitong bagay," ani Paulene na bakas din ang pagtatampo sa boses.