En sevdiğim kitabın içine yan karakter olarak düştüğümde tek bir görevim vardı : mutlu sonun gerçekleşmesini sağlamak. Her şey tam da olması gerektiği gibi gidiyordu─ta ki ben kötü karakterin dikkatini çekene kadar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
David Kushner, Daylight
Aaryan Shah, Renegade
❈
Hiçbir zaman kalbi buz tutacak bir kız olduğumu düşünmedim.
Ne benim ne de Aviva'nın.
Zaten bu durumda fark eder miydi? Onun bedenini, zihnini ve hayatını ödünç alarak geçirdiğim bunca yıldan sonra ayrı insanlar olduğumuzu iddia edebilir miydim?
Eğer öyleyse, eğer hâlâ farklı kişilersek şimdi hayatını getirdiğim durum için bana kızar mıydı? Kalbindeki bu hisler, zihnindeki bu karmaşa yüzünden?
Kızsa hakkıydı.
Onun hayatı benden önce huzurluydu. Babasıyla mütevazı ve sade bir yaşam sürüyor, Akademi'ye gelmeden önce Serafina dahil kimseyi tanımıyordu. Geldikten sonra da çok çalışıp döneminin en başarılı şifacısı oluyordu.
Tasasız bir karakterdi. Hem kendisi hem çevresi için. Onun yanında insanlar sadece iyi hissederdi, ağlanacak omuz ya da kurabiyeyi uzatan el olurdu.
Sana dertle gelmezdi ama derdini dinlerdi. Aşık olmazdı ama aşkını desteklerdi. İhtiyacın olduğu zaman onu seralarda ya da kütüphanede bulabilirdin, seni hep şefkatle sarmalayacağını ve yüzünden gülümsemenin eksik olmayacağını bilirdin.
Şimdi ben onu hissettikleri yüzünden perişan olan bir harakter haline getiriyordum. Karanlık koridorun bir köşesine gizlenen, konuşmalara kulak misafiri olan türden.
Birkaç saniyedir duyduklarımı sindiremiyordum çünkü, kelimenin tam anlamıyla aptal gibi hissediyordum.
"Benimle böyle konuşamazsın, özellikle de boynunda benim kolyemi taşırken." demişti Rahsan.
Tamamını anladığım ilk cümle onun alay dolu dudaklarınden çıkmıştı ve yetmişti. Bildiğim her şeyi sorgulamama yetmişti.
Ne kadar da aptaldım!
Kolyeyi gördüğümde yaşadığım hüzne rağmen, çay partisinde kaderimin asla değişmeyebileceğini düşünmeme rağmen Akademi'ye gelmek için arabaya bindiğim anda içimi umutla doldurmuştum.
Her şeyin bir açıklaması olduğuna inanmak istemiştim çünkü Rahsan Ze'viv'le geçirdiğim her saniyeye anlam yüklemiştim.
Şimdi ilmek ilmek dokuduğum her anlam, hissettiğim her duygu ağırlık yapıyor; göğsümü daraltıyordu. Tek elimi hissettiklerimi hafifletmek ister gibi kalbimin üstüne koymuştum fakat gücümü kullanmıyordum.
