En sevdiğim kitabın içine yan karakter olarak düştüğümde tek bir görevim vardı : mutlu sonun gerçekleşmesini sağlamak. Her şey tam da olması gerektiği gibi gidiyordu─ta ki ben kötü karakterin dikkatini çekene kadar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taylor Swift, Dear Reader
❈
Oldukça hareketli geçen gece ve sabahtan sonra sakin bir öğle oluyordu.
Revirde, Serafina'nın yatağının kenarına bir sandalye çekmiştim. Elimde iki yüz on üçüncü sayfası açık bir kitap vardı ama okumak yerine başımı çevirmiş, pencereden kış güneşinin aydınlattığı avluya bakıyordum.
Ne bahçede ne etrafta ses vardı. Dolunay haftasına girdiğimizden dersler akşama ertelenmişti, dolayısıyla uzaktaki talim alanı dışında sınıflar boştu.
Kapının açılma sesiyle başımı o tarafa çevirdim. Gelen hem benim baş eğitmenim hem de akademinin genel şifacısı Bayan Miriam'dı. Sandalyedeki oturuşumu düzeltirken ona gülümsemiştim. O da tek eliyle arkasından kapıyı kapatıp dört kişilik odadaki tek dolu yatağa yürürken gülümsemiş, sonra gözleri Serafina'ya kaymıştı.
"Nasıl oldu? Bir değişiklik var mı?"
Elinde bir tepsi dolusu malzemeyle geliyordu. Gözlerim yatakta bilinci kapalı yatan arkadaşıma kaydı. Tüm sabah zehri çıkarmak için uğraşmışlardı. Örtünün altında üst vücudu çıplaktı, korkunç yara sağ omzuna doğru uzanarak kendisini belli ediyordu. Ona bakınca gülüşüm solmuş, kısa bir süre için bastırdığım endişe tekrar yerini almıştı.
Geldiğimizden beri hiç uyumamış ve Serafina'nın başında durup diğer şifacılara yardımcı olmaya çalışmıştım. Uzun süredir uyumadığım için gücüm hâlâ zayıftı ancak Serafina bu haldeyken uyumayı reddediyordum. Bu yüzden dinlenmem gerektiği söylense bile revir ve seralar arasında mekik dokumuş ve malzeme taşımıştım. Yarasını olabildiğince kapatmışlardı ancak kırmızılığı kalmıştı, tamamen iyileşmesi için biraz daha zamana ihtiyacı vardı.
Ne zaman uyanacağı ise...belirsizdi.
Zehre uzun süre maruz kalmıştı. Başrol olduğu için ölmeyeceğini bilsem de çok endişelenmiş, yanından ayrılamamıştım.
"En son geldiğinizden beri hiçbir şey değişmedi." diyerek sorusunu cevapladım.
Sessizce elindekileri Serafina'nın yatağının yanındaki komodine koymuş, sonra da elinin tersiyle zehrin yan etkisi olan ateşi devam ediyor mu diye bakmıştı.
Etmiyordu. Kitap okumak yerine her birkaç dakikada kalkıp kontrol ettiğimden bunu biliyordum.
Elinin tersini alnından çektikten sonra örtüyü omzundaki yara ortaya çıkacak şekilde sıyırmış, sonra da yarasını temizleyip merhemlemişti. İşini yapmasını izlerken "Ne zaman uyanacak efendim?" diye sordum. Biliyordum, bana net bir cevap veremezdi ama sormadan edememiştim.
