Αιθαία (Β7)

Κεφάλαιο 1-Εισαγωγή

Οι άνθρωποι έχουν έρθει στον κόσμο για να ζουν, και όχι μόνο για να υπάρχουν. Αυτό προσπάθησε να κάνει και εκείνη, να ζήσει με όποιο κόστος και όποια ευθύνη επωμιστεί στην συνέχεια. Η νιότη της, πολλές φορές την έκανε να πάρει βιαστικές αποφάσεις. Υποχώρησε σε πράγματα που ενδεχομένως την έκαναν ευτυχισμένη. Και όταν παγιδεύτηκε σε μια ζωή που δεν ήθελε, το έβαλε στα πόδια.

Περίμενε καιρό αυτή την στιγμή και όταν ήρθε η ώρα, ένιωσε να ζωντανεύει ξανά. Λαχταρούσε να ζήσει την ζωή που είχε φανταστεί η ίδια και όχι οι άλλοι για αυτήν. Και όμως κάποιες φορές, η άποψη που έχουμε για ορισμένους ανθρώπους είναι τελείως διαφορετική από αυτήν που ισχύει στην πραγματικότητα. Όσα νομίζουμε ότι αγαπάμε δεν είναι αυτά που θα μας δώσουν όσα επιθυμούμε. Η πραγματικότητα την προσγείωσε απότομα και την αποτέλειωσε προτού προλάβει να νιώσει ότι τα κατάφερε.

____________________________
Καλαμάτα, Ιανουάριος
Ένα χρόνο μετά...

Λυπάται που θα του το κάνει αυτό, λυπάται που ώρες ώρες θέλει να τον χτυπήσει που της έκανε πρόταση γάμου, μα πάνω από όλα λυπάται την ίδια, που από τον θυμό της τότε να εκδικηθεί τον άνδρα που αγαπάει προχώρησε σε έναν γάμο που δεν είχε νόημα.

Έμεινε κάμποση ώρα να τον κοιτάζει, να κοιμάται ήσυχος μην ξέροντας τι θα του ξημερώσει. Και κάπου στης τέσσερις το ξημέρωμα, γράπωσε ένα χαρτί, ένα μολύβι και ξεκίνησε να γράφει:

Φεύγω...

Ξέρω πως δεν θα με καταλάβεις, ούτε θα αποδεχτείς εν μια νυκτί την απόφαση μου, μα ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος; Να δώσει ελπίδες, σε έναν άνδρα που ενώ είναι τέλειος, δεν είναι για εσένα! Δεν είσαι για εμένα, και πραγματικά ελπίζω τώρα που χωρίζουμε, να βρεις την γυναίκα που πραγματικά θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Μην με ψάξεις, δεν έχει νόημα...

Λίγα λόγια που λένε αλήθειες αλλά κρύβουν αμέτρητα μυστικά. Ξημερώματα έφυγε από το σπίτι τους με μια βαλίτσα να σέρνεται και δεν γύρισε ξωπίσω της να ρίξει ούτε βλέμμα, η συνείδηση της, δεν το άντεξε!

____________________________
#Καλαμάτα, Μεσσηνία#