Αιθαία (Β7)

Κεφάλαιο 4

Καλαμάτα Μάιος 2016
Σάββατο, μια εβδομάδα μετά...

Όλο το πρωί, νύφες και αδερφές τρέχουν πυρετωδώς για να οργανώσουν τα γενέθλια της μικρής Μαργαρίτας. Να η τούρτα, να οι κλόουν, να τα δώρα των προσκεκλημένων και ένας Dj στην γωνία να διαλέγει τα κομμάτια που θα συνοδεύσουν το απόγευμα τους ενώ παράλληλα οι διακοσμητές να επιμελούνται τα στολίδια και τα χρώματα που θα ντύσουν την αυλή του σπιτιού.

Ναι, δεν είναι μια καλή στιγμή για τον Στέφανο. Μα για να το ξεπεράσει προτιμά να σκέφτεται ότι είναι απλά μια γιορτή που απλά ευχαριστεί την κόρη του, ενώ παράλληλα τον παρηγορεί το γεγονός ότι η πραγματική μέρα του θανάτου της Ελπίδας ήταν μια εβδομάδα πριν.

«Μπαμπά; Είδες την τούρτα μου;» Η Μαργαρίτα σέρνει τον πατέρα της από το χέρι πηγαίνοντας τον μέχρι το ψυγείο ώστε να δουν την τούρτα. Ξέρει πολύ καλά αλλά δεν μπορεί να της κόψει τον ενθουσιασό από το να του την δείξει.

«Α! Για πάμε, να μου δείξεις!»

Την ίδια στιγμή ο Παναγιώτης με τον Πέτρο μπαίνουν στο σπίτι από την είσοδο. «Βρε καλώς τους. Έξω είναι όλοι οι υπόλοιποι» Λέει η Φωτεινή δίνοντας ένα πεταχτό φιλί στον άνδρα της.

«Frozen; Καλά τι όμορφη τούρτα είναι αυτή;»

«Μπαμπά την διαλέξαμε με την θεία Αρχοντία και την θεία Τασούλα!» Του λέει εκείνη.

Ο πατέρας της την σηκώνει στην αγκαλιά του. «Και την θεία Ζωζώ τι την κάνατε;» Την ρωτάει τσιμπώντας τα μάγουλα της.

«Έμεινε στο αμάξι» Λέει εκείνη.

Κάμποση ώρα μετά, όταν ο κόσμος έχει ήδη μαζευτεί, η γιορτή ξεκινά. Όπως σε κάθε παιδικό πάρτι, ο κλόουν είναι αυτός που θα αναλάβει την ψυχαγωγία τους με παιχνίδια, ερωτήσεις και πολύ ευχάριστη αγωνία για το τι θα τους κάνει μετά. Στο μεταξύ, βγαίνει και η τούρτα. Η οικογένεια Μωραΐτη, βάζει την Μαργαρίτα στο κέντρο ενώ λέει στους άλλους να κάνουν ένα βήμα πίσω, αφήνοντας από αριστερά ένα κενό. Το κενό της μάνας το οποίο δεν θέλει να αντικατασταθεί από κανένα άτομο, γιατί ξέρει πως μια τέτοια στιγμή, η Ελπίδα είναι κοντά τους και δεν του αρέσει να την στριμώχνουν, ακόμα και αν η παρουσία της είναι νοητή.

«Χρόνια πολλά!» Φωνάζουν όλοι, πυροτεχνήματα σκάνε και η μικρή κοιτάζει μαγεμένη και χαμογελαστή τον ουρανό.

Ο Στέφανος παρατηρεί το χαμόγελο στο πρόσωπο της και είναι ένα συναίσθημα που πραγματικά του δίνει δύναμη να συνεχίσει. Ο Θεός κάτι του πήρε και κάτι του έδωσε...