Αιθαία (Β7)

Κεφάλαιο 17

Μπαίνει στο σπίτι της με μεγάλη χαρά, ώστε να ανακοινώσει στην γιαγιά της τα νέα του γάμου με τον Στέφανο. Τι και αν είναι πρωί, όταν κλείσει την πόρτα πίσω της, κανένας δεν βρίσκεται στο σαλόνι.

Της κάνει εντύπωση, μιας και τέτοιες ώρες, η γιαγιά της ήδη φτιάχνει καφέ στην κουζίνα. «Αποκλείεται να την πήρε ο ύπνος!» Λέει με ένα μειλίχιο χαμόγελο. Αφήνει τα πράγματα της στον καναπέ και πηγαίνει προς το δωμάτιο της γιαγιάς. Μπαίνοντας μέσα, την βλέπει ακόμα να κοιμάται και την πλησιάζει να καθίσει στο στρώμα, ώστε να την ξυπνήσει ήρεμα. «Γιαγιά;»

Η γιαγιά δεν απαντάει και η Βιργινία χαμογελάει νομίζοντας ότι πραγματικά κουράστηκε. «Γιαγιά μου, έχει ξημερώσ-» Πιάνει το χέρι της συγχρόνως, μα το πάγωμα σε αυτό την φιμώνει. «Γιαγιά!»

Η Μαρία νυσταγμένη έρχεται στο δωμάτιο. «Βιργινία, γύρισες;»

Η νεαρή Ανδριώτη δεν ξέρει τι να κάνει. Η αδερφή της είναι μικρή, ούτε να σκεφτεί δεν θέλει ότι θα δει τον θάνατο της γιαγιάς της, ειδικά σήμερα. «Ναι αγάπη μου γύρισα. Σε παρακαλώ, επειδή θέλω να ξυπνήσω την γιαγιά. Πήγαινε εσύ μέσα στο δωμάτιο και θα έρθω σε πολύ λίγο, ναι;»

Η Μαρία γνέφει θετικά. «Ναι, να φέρεις και λίγο από την χθεσινή βασιλόπιτα» Της ζητάει.

«Εντάξει»

Η Βιργινία πιάνει το κινητό στα χέρια της και ειδοποιεί απευθείας τον Στέφανο.

Η γιαγιά της, αν και δεν κινδύνευε από κάτι, χτες που έφυγε η εγγονή της, ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά, το οποίο την οδήγησε στην ανακοπή. Έμεινε για πάρα πολλές ώρες εκτός, μιας και η μικρή δεν είχε καταλάβει τίποτα όλη νύχτα που κοιμόταν.

Ο Στέφανος γυρίζει πάλι πίσω στην Βιργινία και διαπιστώνει ότι όντως έχει πεθάνει. Για τα τυπικά καλούν ένα ασθενοφόρο, ο οποίος επιβεβαιώνει ότι οι ώρες κατά τις οποίες είχαν περάσει μετά την ανακοπή ήταν πολλές για να αντέξει. Ο θάνατος ήταν δεδομένος.

«Όχι! Όχι, όχι!» Η κοπέλα φιμώνει με τα χέρια το πρόσωπο της μην θέλοντας να πιστέψει ότι η γιαγιά της έχει πεθάνει. «Στέφανε;» Φοβάται το μετά, το άγνωστο. Είναι δεύτερη φορά που χάνει κάποιον πολύ δικό της και τώρα έχει την πλήρη ευθύνη της μικρής. Πως θα τα καταφέρει;

«Βιργινία μου, είμαι εγώ εδώ για εσένα. Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη σου, ποτέ. Είμαι εδώ και για εσένα και για την Μαρία»

Μετά από αυτό, ο Στέφανος τήρησε την υπόσχεση του και ανέλαβε την ταφή της γιαγιάς των δύο κοριτσιών. Παράλληλα φρόντισε για όσο ακόμα ζουν στο πατρικό τους, να μην τους λείψει τίποτα ενώ άρχισε να προετοιμάζει το έδαφος για τις φέρει σπίτι του και να ζήσουν όλοι μαζί με την Μαργαρίτα, σαν οικογένεια.