Αιθαία (Β7)

Κεφάλαιο 3

Καλαμάτα Μάιος 2016
Κυριακή

Το ξυπνητήρι χτυπάει κάπου στης επτά το πρωί. Ο Στέφανος σιχτιρίζει και το πρώτο που κάνει είναι να πιάσει το κινητό στα χέρια του και να το απενεργοποιήσει. Ύστερα μπαίνει στο ημερολόγιο του και κοιτάζει το πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις. Κανονικά, Κυριακάτικα δεν θα έπρεπε να έχει δουλειές, αλλά τις έβαλε γιατί εκ των προτέρων ξέρει πόσο άσχημα θα περάσει αυτή η μέρα και η επόμενη και η παρά-επόμενη... γενικά το ετήσιο τριήμερο πένθος του.

Λίγα λεπτά μετά, σηκώνεται από το στρώμα και πρώτο του μέλημα είναι να ξυπνήσει την μικρή και να την πάει στο μπάνιο για να πλυθεί. Μέχρι εκείνη να κατέβει στην κουζίνα, ο μπαμπάς της έχει ήδη ετοιμάσει πρωινό. Η Μαργαρίτα κάθεται στον σκαμπό και πιάνει την φέτα με την μαρμελάδα στα μικρά χέρια της προσπαθώντας να την δαγκώσει. «Μπαμπά, εγώ θα κάνω πάρτι για τα γενέθλια μου;»

Το ψωμί του πέφτει από τα χέρια με το που το ακούει. «Τι να κάνεις;»

«Πάρτι για τα γενέθλια μου» Του λέει μασουλώντας λίγο από το πρωινό της.

Ο Στέφανος αφήνει αυτήν την φορά κάτω την φέτα του και την κοιτάζει προσπαθώντας να κρύψει την δυσαρέσκεια του. Μέχρι στιγμής δεν γιόρταζαν ποτέ τα γενέθλια της παρά μόνο οικογενειακά και εκείνος πάντα έβαζε τα δυνατά του για να μην της δείξει πόσο δύσκολο του είναι να γιορτάζει αυτήν την μέρα.

«Θέλεις να κάνουμε πάρτι;» Την ρωτάει.

Η Μαργαρίτα είναι πολύ μικρή για να καταλάβει ότι την στιγμή που γεννιόταν, η μητέρα της πέθαινε. Δεν μπορεί να της εξηγήσει ότι εκείνη η μέρα δεν είναι για πάρτι. Δεν θέλει να την πληγώσει, ούτε να την γεμίσει με ένα σωρό βιώματα που θα της στοιχίσουν στο μέλλον.

Η μικρή γνέφει καταφατικά. Εκείνος ξεροκαταπίνει και φυσικά πάει με τα νερά της. «Ναι, να κάνουμε αφού το θέλεις. Ωστόσο, πότε να γίνει; Μην ξεχνάς ότι έχουμε να πάμε στην εκκλησία για την μαμά. Είναι και οι εκλογές του θείου σου, οπότε θα πρέπει να το μεταφέρουμε λίγες μέρες πιο μετά, εντάξει;» Όσο πιο απλοϊκά μπορεί της το λέει..

«Το άλλο Σάββατο; Κυριακή δεν θέλω. Έχουμε σχολείο την επόμενη!»

Τα φρύδια του σμίγουν από απορία με τον τρόπο που του μιλάει.

«Γιατί θα το ξενυχτήσετε;»

Η μικρή Μαργαρίτα τον κοιτάζει σαν να του λέει το αυτονόητο.