De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H1. van slecht naar slechter

Julia was wakker geworden en het geluk in de kamer voelde nog beter dan het kampioenschap dat we zojuist wonnen.

De rust werd verstoord door mijn telefoon die afging, maar ik drukte het meteen weg als ik zag dat het een onbekend nummer was. Nadat hij nog een keer afging door hetzelfde nummer, besloot ik er maar aan toe te geven.

"Sorry, Ax... Ik moet deze nemen."

Hij knikte en ik gaf hem nog snel een kus op zijn voorhoofd, waarna ik de ruimte verliet voor ik op nam.

"Hallo," zei ik met lichte irritatie.

"Goedenmiddag. U spreekt met de Sophie Miller van hoofdkantoor politie Tokyo. Spreek ik met Charlett West, de dochter van Alexander West?"

Mijn humeur veranderde meteen toen ik hoorde wie er aan de telefoon was. "Ja, dat klopt. Is er iets aan de hand?"

"Ik heb wat nieuws om u te vertellen. Heeft u een plek waar u even alleen kan zijn of kan zitten?"

Ze maakte me bang met wat ze zei en ik keek meteen om me heen als ik maar gewoon plaats nam op de eerste stoel die ik zag in de wachtruimte. Het was rustig genoeg hier.

"Ja, zegt u het maar."

"Het spijt me heel erg dat ik u dit moet vertellen, maar de jet die u en uw vader hadden geboekt van Tokyo naar New York is helaas gecrasht in zee. Er is geen teken van leven gevonden."

Op dat moment stond de tijd voor me stil. Het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde de telefoon uit mijn handen glijden als ik probeerde te verwerken wat ik zojuist hoorde.

Pap... Hij is er niet meer... Mijn laatste momenten met hem was ik boos, heb ik hem genegeerd... Wat heb ik gedaan....

Toen begon het me te dagen.

Als ik in dat vliegtuig had gezeten.... Ik was ook weg geweest! Ik had dood kunnen zijn, gecrasht in het water, samen met mijn vader.

Ik voelde iemand kort een hand op mijn schouder leggen, maar ik kon er geen aandacht aan schenken. Mijn hele lichaam begon te trillen en de tranen stroomden uit mijn ogen als ik de stress voelde inkicken.

De hyperventilatie leek niet te stoppen, tot ik mijn zicht terughad en recht in de ogen van Axel keek. Hij gebaarde me om met hem mee te doen in zijn ademhaling zodat ik kon kalmeren.

"Dat is beter..." hij glimlachte zwak en pakte allebei mijn handen vast.

"Charlett... ik vind het verschrikkelijk voor je."

Ik was volledig uit mijn trans gekomen en viel voorover in Axel's armen als ik echt begon te huilen. Hij bleef me vasthouden en liet me volledig los gaan in mijn emoties.

Er leek geen tijd voorbij te gaan als ik de pijn voelde, zonder compleet te realiseren dat het echt zo was. Mijn vader was weg. Ik zou hem nooit meer kunnen zien. Het is klaar.

Zodra de tranen op waren, droogde ik mijn gezicht met mijn mouw en stond ik op. Axel bleef me bezorgd aankijken, afwachtend met wat ik ging doen.

"Het is niet eerlijk. Ik had in dat vliegtuig moeten zitten. Ik had dood moeten zijn. Nu is hij alleen weg en wat moet ik doen? Ik heb geen ouders meer en ben helemaal alleen!"

Axel probeerde me te sussen aangezien ik stond te schreeuwen in een ziekenhuisgang. "Zo moet je het niet zien. Je vader liet je gaan, hij zei dat je mocht gaan. En je bent niet alleen. Je hebt mij, ons, Raimon Jr, je team in Amerika. Iedereen is er voor je. Je zal nooit alleen zijn. En ik zal je nooit alleen laten."

Zijn grip op mijn schouders forceerde me om hem aan te blijven kijken en te kalmeren als hij me daarna opnieuw in zijn armen drukte. "Je mag boos zijn, je mag verdrietig zijn. Laat het volledig gaan. Maar je bent niet alleen."