De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H42. Julia

De dagen erna bleven de jongens doortrainen om Mark en Darren te laten wennen aan hun nieuwe posities in het team. Het waren lange trainingen, die voor hun twee vooral heel zwaar waren, maar ze moesten gewoon door. Je wist nooit wanneer Alius weer voor onze neus zou staan.

De tijd die ik naast het veld door bracht met hun werd steeds minder. Ik ging alleen 's ochtends naar de trainingen kijken en hielp de meiden vaker met het maken van eten. In de middagen was vaak andere dingen aan het doen. De ene keer ging ik langs bij Kevin in het ziekenhuis en dan was ik weer thuis aan het bijslapen.

Ik was ook druk met werken voor Unicorn. De jongens van het team kregen onmiddelijk na het toernooi vrij en iedereen vloog daarom ook meteen door naar huis nadat ze weer waren aangekomen in Amerika. Het trainingscentrum in New York was zo goed als leeg.

Mark weigerde, ondanks dat ik erop stond, om de aanvoerdersband te blijven dragen, waardoor ik wel had aangeboden om coach Scride te helpen met hoe nu verder. Het was tijdelijk, want zodra Mark weer op de been was, was ik van plan die band weer terug zijn hand in te drukken.

Tegelijkertijd was mijn focus ook weer op mijn terugreis naar Amerika. Ik had geen andere keus dan het overlijden van mijn vader onder ogen te komen en ondanks dat mijn manager veel voor me had geregeld zodat ik hier kon blijven en mijn tijd kon nemen, moesten er ook nog genoeg beslissingen worden gemaakt over dingen die ik zelf moest kiezen.

Waar ging ik wonen, welke spullen wou ik nog hebben? Wat was mijn plan voor de toekomst nu ik niet meer mijn vader had om op terug te vallen? Het was misschien typisch, maar mijn hersenschudding bracht me ook aan het denken of een voetbalcarriere echt wel het enige was wat ik uit mijn leven wou halen.

"Oke, zou je alle spullen dan in een opslag kunnen zetten? Dan kan het huis klaar worden gemaakt voor de verkoop en dan heb ik nog even de tijd om alles door te spitten." Mijn eerste keuze was al gemaakt. Ik ging echt niet in zo'n enorm huis wonen in mijn eentje. En om omringd te worden door herinneringen van hem zou het gewoon te zwaar maken.

"Weet je dat zeker Charlett? Wil je het huis niet eerst nog even zien zoals het was, voordat alles weg wordt gehaald?" Mijn manager was een schat van een vrouw en ze wou altijd echt het beste voor me, dus ik snapte dat ze dit vroeg.

Ik keek weg van haar bezorgde blik op mijn laptopscherm naar de rivieroever voor me. Het was mijn tijdelijke werkplek geworden omdat ik niet alleen thuis wou zijn en hier op de dijk liggen me toch wel comfort bracht.

Oh wat ging ik deze plek missen...

"Het gaat nu best goed met me en ik weet dat zodra ik voet zet in Amerika, mijn verdriet om mijn vader als een walm in mijn gezicht gaat klappen, dus ik wil het niet zwaarder maken dan dat het al gaat zijn." Het was lastig om haar een oprechte glimlach te geven, maar haar knikje zei al dat ze het verdriet in mijn ogen zag.

"Wat jij het liefst wil meis, ik wil alleen dat je geen dingen besluit waar je misschien spijt van gaat krijgen.... Consider it done."

"Dankjewel, Sarah. Je bent echt mijn redder op dit moment." Mijn aandacht was weer terug op het scherm en ik opende mijn mail om te checken of ik al reactie had van coach Scride, tot ik opeens wat anders zag.

Thomas Williams - IFF Directeur

Mijn gedachten liepen kortsluiting door de persoon die mij een persoonlijke mail had gestuurd. Het was ongelooflijk en gaf me een beetje angst door wat er in zou kunnen staan. Waar zou dit over gaan? Iets met Unicorn? Ik had echt geen idee waarom de directeur van de Internationale Voetbal Federatie mij moest hebben.

"Charlett lieverd?"

"Huh sorry?" zei ik snel als Sarah's stem als koud water over me heen ging om me wakker te schudden.