De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H21. Epsilon's terugkeer!

Na een paar dagen hard trainen met het hele team, zou het morgen eindelijk zo ver zijn: onze rematch tegen Epsilon. Ik wist gewoon, met hoe hard we hadden getraind, we nu echt een kans moesten maken.

Ik had het parcour wat ik de eerste dag hier als mijn doel had gezet, helemaal kapot getraind. Het was me vandaag gelukt om bij het laatste niveau te komen, waar ik echt super trots op was. Het sloopte me wel, vooral omdat ik nog een beetje blessure gevoelig was, maar daar had ik goed op gelet.

Waar ik me de afgelopen wel zorgen om maakte, was Shawn. Je kon aan hem merken dat die druk als enige spits zijnde, hem goed te pakken had. Hij bleef nog uren langer dan ik trainen in zijn hok, als hij probeerde te scoren bij een of andere robot.

Ik had, netzoals wat andere van het team, al een paar keer geprobeerd met hem te praten, maar het lukte gewoon niet om hem er vanaf te krijgen.

Vanavond weer. We hadden onze slaap voor de wedstrijd van morgen echt nodig, maar Shawn zat nog steeds extra door te trainen. Ik was weer bij hem wezen kijken en het deed me echt pijn om hem zichzelf zo te zien overwerken.

Ik betwijfelde echt of ik nog een keer op hem moest stappen om te kijken of hij echt niet naar bed wou komen voor zijn rust. Uiteindelijk besloot ik het toch maar te doen, want ik kon niet riskeren nog een vriend kwijt te raken aan de strijd tegen Alius.

Terwijl de sneeuwprins nog druk aan het schieten was tegen het goal en de robot die erin stond, nam ik voorzichtig een paar stappen de kamer in. Hij was te gefocust op zijn training, dat hij niet door had dat hij gezelschap had.

"Shawn... is het niet misschien tijd om te gaan slapen?"

Hij hoorde me niet, dus ik liep nog verder zijn kant op, het hok in waar hij in stond. "Shawn?"

Nog steeds niks. Hij zat volledig in een trans en zoals het leek was zijn alter ego volledig in zijn gang. Ik had meerdere theorieen over wat het was, maar de zoals de meesten liet ik het maar liggen, tot Shawn er zelf open over ging praten.

Omdat tegen hem praten niet werkte, pakte ik hem bij zijn schouder waar hij duidelijk van schrok. Hij draaide zich om en ik had zijn oranje gekleurde ogen nog nooit van zo dichtbij gezien. Ik schrok er ook van en Shawn duwde mijn hand van hem af.

"Wat kom jij doen?"

Ik haalde mezelf meteen uit de trans na de toon in zijn stem te horen en keek hem boos aan. "Ik kan hetzelfde aan jou vragen. We hebben morgen een wedstrijd, waarom ben je nog zo laat aan het trainen?"

Hij snufte en draaide van me weg. "Dat gaat jou helemaal niks aan. Als ik wil trainen, train ik!"

Ongelooflijk. De Shawn die ik ken is gewoon helemaal verdwenen elke keer als hij zo is. Wat is dat toch.

"Shawn!" riep ik boos, waar hij duidelijk opnieuw van schrok.

Ik liep om hem heen om tussen hem en het goal te kunnen staan. "Het is klaar! Jij gaat je niet meer overwerken! We hebben je nodig, morgen!"

Hij wou me aan de kant duwen, maar ik bleef stevig staan. De training die ik had gehad de afgelopen had vruchten afgeworpen, aangezien ik niet meer zo makkelijk opzij te schuiven was.

We verkeerden in een pittige staarwedstrijd, die ik uiteindelijk leek te winnen, want de oranje gloed in zijn ogen verdween en ik werd weer begroet met zijn zwakke lieve lach.

"Je hebt gelijk. Laten we maar gaan slapen."

Deels was ik verbijsterd met wat ik zag. Het baarde me zorgen en de gedachten die de afgelopen weken door mijn hoofd gingen leken echt zo te zijn. 

Het leek erop alsof Shawn echt twee persoonlijkheden in zijn hoofd had zitten. Ik had het nog nooit van zo dichtbij gezien, buiten het veld ook nog.

Om hem niets te laten merken, glimlachte ik terug als ik zijn vest pakte voor hem om aan te doen. "Goed dat je even je rust neemt."