De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H15. slecht nieuws

De avond was gevallen en nu het avondeten voorbij was kon iedereen weer wat voor zichzelf doen. Ik had mezelf alweer afgezonderd van de rest en was onder een boom gaan zitten dichtbij het voetbalveld.

Ik had er een boek bij gepakt om mijn aandacht er een beetje vanaf te kunnen houden, maar het lukte me gewoon niet om er niet aan te denken.

Het telefoontje wat ik kreeg vanmiddag bleef maar door mijn hoofd dwalen. Mijn vader is omgekomen door Dark... het verbaasde me niks, maar dat zoiets ergs mij toch echt was overkomen?

Gewoon de gedachte dat er iemand in staat is om een ander persoon te vermoorden en dat ik het eigenlijk was die daar in dat vliegtuig had moeten zitten. Mijn vader had gewoon de pech dat hij mee ging.

Het voelde als mijn schuld, maar ik deed mijn best om eraan te geloven dat ik er echt niks aan kon doen. Ik hielp mijn vrienden en ik werd bedreigd door iemand die voetbal kapot wou maken. Nooit ga ik zijn daden goed praten en naar mij schuiven. Nooit.

Dan schrok ik op van iemand die begon te schreeuwen en ik keek opzij. Het was Mark. Hij stond op het voetbalveld en begon met de bal die voor hem lag te rennen. Hij leek mij niet gezien te hebben.

Ik had het ook met hem te doen... We waren natuurlijk in drie minuten afgemaakt vandaag en als Dvalin niet daarna was gestopt en vertrokken, hadden er zo meer in het ziekenhuis kunnen liggen, waaronder ik zelf misschien...

Dan stopte hij opeens met spelen en keek hij naar de zijkant van het veld. Verbaasd schoof ik iets op om te kunnen zien wat hij zag.

"Ik zag jullie daarnet spelen. Jullie hebben je goed geweerd." Het was een roodharige jongen. Zijn halflange haren hingen langs zijn gezicht en hij was lijkbleek. Zijn uitdrukking stond best vriendelijk, maar ik kreeg al meteen een apart gevoel van hem.

"Heb je gekeken? Ben je soms van Cloisterdivinity?" vroeg Mark meteen, met een nog best enthousiaste toon.

"Nee, ik kwam toevallig langs." De jongen liep richting Mark en kwam tegenover hem staan.

"O-okay. En heb je ons aangemoedigd of was je voor de tegenpartij?"

De jongen moest lachen. "Goeie vraag. Ik ben... Xavier Foster."

Mark begon zich natuurlijk ook meteen voor te stellen. Elke voetbalfan is zijn vriend. "Ik ben Mark Evans, aanvoerder van het Raimon voetbalteam."

"Dat weet ik... jullie hebben het Voetbal Frontier Toernooi gewonnen."

Op een of andere manier zat hij me niet helemaal lekker. Hij leek me oprecht wel aardig, maar om zo laat in de avond precies onze aanvoerder aan te spreken...

"Ja, al hoewel we vandaag wel zijn ingemaakt... Maar dat trekken we ons niet aan. Deze nederlaag leidt tot de overwinning de volgende keer!"

Mark weer met zijn optimistische woorden. Hij weet het wel altijd goed te praten. Ookal moeten we echt flink aan de bak de komende dagen.

Ik zuchtte en ging weer achter de boom zitten waar ik ze niet meer kon zien. Door wat muziek in te doen, kon ik ze gewoon volledig negeren als ik mijn boek weer open deed in een poging om te lezen.

Het was niet dat het niet interessant genoeg was, maar het lukte gewoon niet. Er zat veels te veel in mijn hoofd.

Mark had namelijk gelijk. We waren echt flink ingemaakt en het zou nog veel werk gaan kosten tot we sterk genoeg gingen zijn om ze verslaan.

Ik baalde ook heel erg van mijn eigen krachten vandaag. Het was de eerste keer in een lange tijd dat ik het verschil kon voelen tussen mij en de jongens spelers.