De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H25. Bedrogen

De oefenwedstrijd tegen Fauxshore was voor de meesten van ons team een goede mogelijkheid om onze technieken te verbeteren. Iedereen was goed in vorm en we konden een goede pot neerzetten 

Het verbaasde mij overgens nog steeds dat hun keeper, Darren LaChance, zelf de Hand van God kon. Hij was nog bizar goed ook, want het lukte hem om Eric's Spiraal Schot en mijn Rozen Tornado te stoppen. Het meest absurde was dat hij in staat was om de Ultieme Hand exact na te doen van Mark na hem 1 keer gezien te hebben. Het was niet perfect, maar hij stond er wel! 

Mark was daarentegen aan het oefenen met een nieuwe techniek, rechtstreeks uit zijn opa's notitieboekje die ze hier hadden gevonden. Dat ging iets minder goed dan we hadden gehoopt. Het was nog steeds een work in progress, maar hij leek langzaam te begrijpen waar David Evans' vage instructies naar moesten leiden. Ondertussen waren wij als verdediging verantwoordelijk dat ze niet scoorden zodat hij zich daarop kon focussen.

Maar Mark was niet de enige met nieuwe technieken, meerderen waren hun afgeworpen vruchten aan het laten zien, waar ze in het trainingscentrum in Osaka zo druk mee waren. Hierdoor lukte het in de tweede helft vooral goed om te laten zien waarom wij de landskampioenen waren en gingen we met een winst van 4-0 er vanaf.

De enige waar ik me nog wel oprecht zorgen om maakte, was Shawn. Hij was vaak afgeleid en raakte soms de bal kwijt, terwijl hem dat normaal gesproken nooit overkwam. Al sinds de laatste wedstrijd tegen Epsilon had ik het gevoel dat hij in een gevecht met zichzelf zat, misschien wel onzeker begon te worden over zijn spel. 

Ik wist hoe het voelde om zo met jezelf te zitten, dus het voelde als een drang om met hem erover te praten. Hij hielp mij tenslotte ook toen Axel net het team had verlaten.

De avond was ondertussen gevallen, we hadden net gegeten en iedereen splitte op om te genieten van de vrije tijd. Mark en Darren gingen er samen nog voor om een keeperstraining te doorstaan, op Mark's manier natuurlijk. Hij wou Darren namelijk met liefde de Ultieme Hand leren met behulp van zijn o zo bekende banden.

Ik pakte het moment zelf om Shawn apart te nemen, voor een wandeling. Naar mijn geluk sloeg hij het niet af en konden we even alleen met z'n tweeen zijn.

"Het is fijn om even een moment van rust te hebben. Ik heb het gevoel dat onze dagen hier op Fauxshore ons goed doen, vind je niet?"

Shawn was er niet 100% bij met zijn aandacht, maar ik merkte dat hij zijn best deed. Een zwakke glimlach speelde op zijn lippen en zijn stem klonk zoals altijd zo zacht en vriendelijk. "Ja, het is fijn om eens een andere omgeving te zien."

Er was verder weer geen input van zijn kant om het gesprek verder te krijgen, waardoor er minuten voorbij gingen dat we gewoon stil zij aan zij wandelden. Ik wist zelf ook niet hoe ik het hem moest brengen. Of ik voorzichtig moest vragen of alles okay was of dat ik gewoon straightforward moest zijn.

Misschien toch het tweede.

"Shawn.." Ik pakte zijn pols zodat we allebei stopten met lopen en keek hem met mijn meest zachte blik aan. Ik wou hem niet teveel pushen dat hij dicht ging klappen.

"Ik weet dat er iets aan de hand is en ik ga je niet forceren om met mij erover te praten, maar ik wil wel dat je weet, dat ik er voor je ben. Wat er ook is, ik sta klaar om je te helpen. Je hoeft er maar een kik voor te geven."

Shawn slikte hoorbaar en vermeed oogcontact door naar beneden te staren. Er was dus echt iets wat hem bezighield. Hij zei er niks over, wat ik ook helemaal begreep.