De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H3. Voorbereiden

Na onze ontmoeting met onze nieuwe coach, kregen we een kleine twee uur de tijd om naar huis te gaan en ons klaar te maken voor een reis die een lange tijd zou kunnen duren. Er werd ons in ieder geval verteld te pakken voor zowel warm, als ijskoud weer.

Ik was weer naar mijn apartement gekomen, alleen. Axel en Eric boden allebei aan om met me mee te gaan, maar ik stond erop dat ik alleen wou gaan. We hadden niet veel tijd over en we moesten allemaal op tijd terug zijn.

Wel had ik met Axel afgesproken dat we samen weer terug zouden gaan naar school, waar we verzamelden voor vertrek.

Het voelde leeg. Grotendeels van de tijd heb ik hier alleen gewoond met veel plezier, maar het was de laatste twee weken ook gevuld met het leven van mijn vader, tot gisteren.

Ik keek om me heen in de lege, schoongemaakte woonkeuken als ik mijn tas op de bank gooide. Zijn aanwezigheidsgevoel was weg. Het voelde leeg. Alsof mijn vader hier nooit was geweest.

Ik wist dat ik moest gaan inpakken en klaarmaken, maar ik kon niks anders dan de deur openmaken naar de logeerkamer, waar mijn vader sliep.

Het bed was netjes opgemaakt en alle kasten en tafeltjes waren leeg. Het was net een simpele, kale hotelkamer. Niks wat een teken kon zijn van hem, was te vinden.

Het lukte me niet eens emoties op te brengen en ik sloot de deur van de kamer weer als ik door liep naar mijn eigen kamer. Ik trok mijn koffer uit de kast en keek in de lege kast voor mijn neus.

Het enige wat er in de kast hing, waren de kleren van de tassen die ik gisteren nog van het vliegveld meesleepte. Het was goed dat ik in ieder geval nog iets van kleren had, maar stiekem baalde ik dat ik niet per ongeluk de verkeerde tas had gepakt.

Al papa's spullen zullen ook wel op de bodem van de zee liggen. Er zou niks meer van hem over zijn, behalve wat hij had achter gelaten in New York.

Mijn gedachten werden onderbroken door het ongelooflijk harde gering van mijn telefoon, die in mijn zak zat. Ik pakte hem en glimlachte zwak als ik de naam op het scherm zag.

Perfecte timing. Met hem praten ga ik niet aan kunnen.

Ik besloot toch maar op te nemen, aangezien ik het hem het slechte nieuws moest vertellen.

"Mark, hey."

"Char..."

Oh, no. Iemand heeft het verraden.

"Mark, nee."

"Het spijt me zo erg. Moeten we naar Japan komen? Zal ik een ticket voor je boeken naar NY? Dylan en ik zijn al inmens bezorgd met je sinds we het op het nieuws zagen."

Mijn oren spitsten toen ik dat hoorde. "Het is op het nieuws?"

"Ja! De hele wereld heeft het denk ik gezien. Ongelooflijk dat een stel 'aliens' al jullie scholen aan het verwoesten zijn! Op de dag dat jullie landskampioen werden!"

Oh, dus hij weet het nog niet... Ze bedoelden het alien incident.

Ik schraapte mijn keel als ik mijn kleren begon op te vouwen en in de koffer te leggen. "Ja, uhm..." Het was moeilijk om emotioneel alles bij elkaar te rapen als ik wat terug probeerde te zeggen. "Heel eerlijk, denk ik dat Eric en ik daardoor voorlopig nog wel even vast zitten in Japan. Ik hoop het eerlijk gezegd niet, maar reken er maar op dat we er niet zijn op het AK."

"Niet? Oh, dat is echt balen! Maar maak je geen zorgen! We gaan nog harder trainen en nemen de beker mee terug voor jullie!"

Ondanks het verdriet wat ik voelde, liet het horen van Mark's opgewekte stem me toch opvrolijken. "Daar vertrouw ik op."