De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H30. Claude Beacons

"Volgens wat coach Hillman ons vertelde zou hij hier ergens moeten zijn, maar niemand weet waar."

De volgende dag waren we rond het middaguur eindelijk aangekomen op Okinawa, waar het nog warmer was dan op Agado Eiland. Ik had mijn trainingspak alleen deze keer niet geditcht, behalve de jas, want jeetje, dat was echt niet te doen.

Mark stond voor ons samengebrachte team als we een plan maakte om hoe verder. "Dan zullen we voorlopig ons kamp moeten opslaan om is rond te gaan vragen. Er is vast wel iemand die het weet."

Jack en Willy vonden het een goed idee om hun onderzoek skills te gaan gebruiken. "Dan worden we net die detectives van vroeger," zei Jack met een vreemde twinkel in zijn ogen.

Willy wreef met zijn wijsvinger over z'n kin alsof hij aan het nadenken was. "We zijn dus op zoek naar de vlammenspits, hè? Goed detectives, we beginnen eerst met mensen aan de tand te voelen en ze te vragen of ze iemand een bal op een vlammende manier hebben zien wegschieten."

Jack knikte. "Interessant wat je nu zegt, maar we zouden hier verder mee moeten gaan. Zou iemand iets concreters weten?" Ze waren er helemaal in opgegaan en ik wist meteen dat dit een hele vermoeiende dag ging worden, misschien wel dagen.

"Waar is de coach eigenlijk?" vroeg Jude dan opeens en ik merkte inderdaad dat ze al was vertrokken.

"Ze zou ons later ontmoeten en volgens mij weet zij ook niet zoveel meer als ons nu," antwoordde Nelly.

Voor nu was het het plan op op te splitsen in kleinere groepen en het eiland te verkennen en opzoek te gaan naar informatie over de vlammenspits die hier zou rondlopen. Eric leek mij te willen vragen samen te gaan, mij hij werd meegesleurd door Sue voor een date voordat hij uberhaupt een woord tegen me kon zeggen.

Ik vond het eerlijk gezegd wel fijn, want ik wist nog niet zo goed wat ik tegen hem moest zeggen. Als we niet op het veld stonden, kwam het onderwerp over wat hij op de boot zei gisteren toch wel sneller naar boven.

In plaats daarvan was ik alleen op pad. Ik vond het wel fijn om in mijn eentje even het eiland te ontdekken en het was niet alsof het heel gevaarlijk was om rond te vragen over de vlammenspits.

Het was eigenlijk veels te warm om doelloos rond te lopen zonder een verfrissing, dus ik was al twee keer gestopt voor een ijsje en een ijskoffie. Het was echt nodig om niet weg te smelten.

Ik liep over een een bruggetje dat overkeek op een speelveld van de bassischool hier. Kinderen waren overal aan het spelen en een klein groepje was zelfs aan het voetballen.

Het trok even mijn aandacht en ik stond even stil om toe te kijken naar het spelletje. Het was heerlijk om te zien hoe kinderen van jongs af aan al zoveel plezier erin hebben. De herinneringen van vroeger, waarbij ik samen met Jude en Luke over het veld rende van mijn eigenbasisschool voetbalclub. Het voelde als eeuwen geleden dat we met z'n drieen samen waren. Ik vraag me echt af wat Luke al die tijd heeft uitgespookt.

"Ahem," kuchte een jongensstem achter mij. Ik draaide me om en de stemeigenaar grijnsde naar me. Hij had vuurrood haar en hazelkleurige ogen. Doordat hij normale kleren droeg kon ik de school nog niet uitmaken, maar het feit dat hij een voetbal onder zijn arm droeg, betekende in ieder geval dat hij speelde.

"Is dat het uniform van Raimon High?"

Ik fronste en haalde mijn armen over mekaar als ik tegen de reling van de brug leunde. "En jij bent?"

De grijns leek zijn permanente uitdrukking te zijn. "Ik had nooit verwacht dat zo'n beroemd voetbalteam als Raimon High naar mij opzoek zou zijn, maar nu moet ik het toch maar geloven."

"Wie ben jij?" vroeg ik licht geïrriteerd als ik mijn vraag herhaalde. Het leek hem alleen maar meer te amuseren.

"Nu snap ik het," mijmerde hij, zo zacht dat ik niet eens zeker wist of hij dat echt zei.