De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H24. Xavier

Zoals ik vaker had de afgelopen weken, kon ik niet op hetzelfde tijdstip slapen als de rest van het team. Teveel dingen gingen door mijn hoofd, zowel goede als slechte, dus besloot ik met wat fijne muziek in mijn oren over campus te wandelen.

Het meest gave was nog wel het ontmoeten van Darren, die jongen was ongelooflijke keeper. Naast dat hij de Hand van God kon, was hij qua karakter ook precies zoals Mark. Door blijven spelen tot je erbij neervalt en alle ballen proberen te stoppen, hoeveel je er ook tegen je aankreeg.

De hele middag lang hadden we nog samen met de spelers van Fauxshore getraind. Geen idee voor hoe lang, maar de zon ging onder op het moment dat de meeste uitgespeeld waren. Ik was zelf al wat eerder gestopt voor mijn rust en om de meiden te helpen met het koken. Ze moesten nu natuurlijk opeens voor twee keer zoveel jongens eten maken.

Het was een vredige en leuke dag, eentje die even een keer wat minder serieus was. Er werd geen woord gesproken over onze strijd tegen Alius en dat deed mij in ieder geval veel goeds. Stiekem hoopte ik daarom ook dat we nog wat langer in Fukuoka gingen blijven. Morgen hadden we in ieder geval nog een oefenwedstrijd tegen de jongens van Fauxshore.

Nu ik hier zo liep verbaasde het me eigenlijk hoe ik de afgelopen dagen opeens in zo'n rechte lijn vooruit ben gegaan. Ik had het weer naar mijn zin, Axel nam nauwelijks meer een plekje in mijn gedachten en ik kon me weer focussen op wat belangrijk was.

Natuurlijk dacht ik nog veel aan mijn vader, het was vanzelfsprekend dat die pijn voorlopig nog niet weg zou gaan, maar deze reis zorgde er wel voor dat andere dingen de overhand namen.

Dit zou wel flink veranderen het moment dat ik weer voet zette in New York. Ik wist nog niet precies wat het gapende gat in mijn hart was als ik dacht aan het binnenstappen van mijn Amerikaanse huis, maar het deed nu al verschrikkelijk veel pijn.

Maar voor nu wou ik het opzij schuiven en genieten van het feit dat het even rustig was. Dat er geen drama was en de dag gewoon bestond uit voetbal en rust.

Als ik de hoek om wou slaan, terug richting het kamp van ons team, liep ik een bekend figuur tegen het lijf.

Ik had ook weer niet verwacht dat mijn rust zo snel werd verstoord.

Zijn halflange rode haren hingen langs zijn lijkbleke gezicht als zijn smaragd groene ogen mij vriendelijk aanstaarde. Ik herkende hem meteen.

Het was Xavier Foster. Ik was getuige van zijn ontmoeting met Mark een paar weken terug. Het interesseerde me toen niet zoveel, maar nu ik hem hier in Fukuoka voor me zag, voelde ik wel een vlag omhoog zwaaien.

Meteen zette ik mijn muziek uit, maar de oortjes bleven nog in mijn oren gedrukt. Het was voor mij onduidelijk waarom we zo tegenover elkaar stil bleven staan.

"Charlett, is het niet?" Zijn rustige vriendelijke stem galmden door mijn oren als ik nog flink aan het peinzen was waarom ik hem tegen het lijf liep in een totaal andere stad als waar hij Mark ontmoette.

Volgde hij ons nou? Of is het pure toeval dat hij weer 's avonds laat op hetzelfde schoolterrein te vinden was waar wij ons ook bevonden?

Ik knikte alleen maar, een beetje onzeker of ik deze ontmoeting moest gaan vertrouwen. Als hij echt slechte bedoelingen had, wist hij het in ieder geval flink goed te verbergen.

"Mijn naam is Xavier. Het is fijn je eindelijk te ontmoeten." Hij stak zijn hand uit in de hoop dat ik hem een wederzijdse glimlach gaf.

Eindelijk?

"Eindelijk?" herhaalde ik mijn gedachte hardop.

Zijn hand ging weer terug in zijn broekzak zodra hij merkte dat ik hem niet de hand terug ging geven en knikte. "Je bent een van Raimon's beste spelers. Toen ik je schot zag tegen Epsilon wist ik het al helemaal zeker, ik ben een fan."