De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H37. Herenigd

De rest van de middag was ik volledig met rust gelaten. Rond het avondeten kwam Celia wel bij me langs om me wat te brengen, maar het lukte me nauwelijks om de helft naar binnen te krijgen.

Verder kon ik ook goed nadenken over al het nieuws wat detective Smith met me had gedeeld. Het veranderde bijna alles wat ik over Axel's situatie en gedrag dacht.

Axel wou dat ik terug ging naar Amerika om me te beschermen. Daar was de ruzie om. Hij was bang dat ik bedreigd ging worden en dat was een kers op de taart geweest voor mijn mentale gezondheid toen.

Dat maakte het trouwens ook logisch wanneer Xavier mij voor het eerst benaderde. Ik had toen al gescoord met mijn Flame Unicorn en hij wou me waarschijnlijk van dichtbij uitschakelen. Of wat hij er ook mee van plan was.

Het enige waar ik het alleen nog steeds niet mee eens was, was de manier waarop Axel mijn hart had gebroken. Hoe ik er ook over nadacht, het was gewoon niet oké. Hij mocht er misschien niet over praten, maar hij had mij in ieder geval een andere reden kunnen geven.

Rond zonsondergang was ik klaar met al het gepeins en forceerde ik mezelf om de deur uit te gaan. Het was deels fijn dat ik van niemand had gehoord, maar ik wou iedereen zien. Ik wou Axel zien.

Ik pakte een kruk erbij ter ondersteuning voor de zekerheid en liep richting de deur. Het moment dat ik de brug op stapte, kwam iemand van de andere kant me tegemoet.

Hij leek zelf ook verrast te zijn dat hij me uit bed zag en bleef verstijfd aan de andere kant staan als we elkaar aanstaarden.

Het voelde als eeuwen geleden dat ik hem voor het laatst zag, waardoor ik zenuwachtig was en niets wist te zeggen.

Het was echt waar. Axel was terug en als ik keek naar het Raimon trainingspak dat hij aan had, had hij echt weer mee gedaan. Het voelde nog een beetje onwerkelijk.

"Hey.." zei ik zwakjes als ik me vermande en langzaam richting het midden van de brug wankelde.

Axel leek ook wakker geschud te worden en kwam me tegemoet. We bleven nog een meter van elkaar verwijderd, alsof we bang waren elkaar aan te raken.

"J-je staat," zei hij, alsof hij het zelf niet kon geloven.

Ik kon het niet laten om een lach los te laten. Dat waren zijn eerste woorden nu we elkaar weer zagen na twee maanden?

Ik knikte als ik mijn lach verder in probeerde te houden. "Ja, ik sta. Dacht je echt dat ik de hele tijd in bed kon blijven?"

Nu liet hij ook een glimlach ontsnappen en draaide hij samen met mij naar de reling om uit te kijken op de zee. "Nee, eigenlijk helemaal niet."

Ondanks dat ik hem bizar graag vast wou houden, bleef ik alsnog op afstand als we beiden stil waren. Ik was zelf nog een beetje bezig om alles op een rijtje proberen te krijgen.

Het was eigenlijk ook heel fijn en relaxed. Met alleen het geluid van de zee op de achtergrond en de zon die voor ons onderging.

"Hoe was het om weer met Mark te spelen?" vroeg ik na een tijdje.

"Ik had niet door hoe erg ik iedereen gemist had tot ik op het veld stond. Jullie hebben er ook veel nieuwe gezichten bij."

Ik deed alsof ik het niet doorhad, maar hij was iets dichterbij gekomen. Toch raakte hij me nog steeds niet aan.

"Ja dat klopt. We zijn ook heel erg blij met ze," lachte ik, maar die verdween al snel genoeg. "Maar we zijn ook weer spelers kwijtgeraakt."

Nathan, Kevin, Todd... Ze waren allemaal terug naar Tokyo gegaan. Ik had er wel eens over nagedacht hoe lang het ging duren tot we een volledig team waren zonder originele Raimon spelers, zoveel nieuwe hadden we ondertussen wel gekregen.