De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H23. Een andere Hand van God

En zoals normaal ging de reis de volgende dag verder en zaten we weer in de bus voor onze volgende roadtrip van 8 uur. Onze nieuwe bestemming was Fauxshore High, een school in Fukuoka.

Gisteravond had meneer Veteran bericht gekregen over een notitieboek van David Evans die in die school zou liggen. Om te kijken hoeveel het ons als team waard zou kunnen zijn, besloot Lina dat het een goed idee zou zijn om daar heen te gaan.

Dus we waren weer vroeg vertrokken zodat we eind van de middag daar aan zouden komen. Ik zat deze keer ook niet alleen in de bus. Shawn was naast me komen zitten, netzoals toen we vertrokken uit Tokyo. Hij zat ervoor namelijk altijd naast Kevin.

Coach Lina had Sue ondertussen ook vast toegevoegd aan het team als extra spits nu we Kevin natuurlijk ook kwijt waren. Ik wist wat voor een gezeur dit ging worden en hoopte dat het spelletje maar al te snel klaar ging zijn. Nu was ik er in ieder geval al even vanaf, aangezien Sue zich tussen Eric en Bobby had gepropt.

Shawn gedroeg zich sinds de wedstrijd van gisteren super down. Mijn voorgevoel was al dat het kwam door de Boorbeuker van Dvalin die zijn Eeuwige Sneeuwstorm had gestopt. Hij leek zo goed als een zenuwinzinking te krijgen nadat ze van het veld verdwenen waren. Sindsdien had hij geen woord gesproken en hij zat ook als een zombie naast me.

Ik maakte me super veel zorgen, want het was niet meer dezelfde Shawn die ik leerde kennen in Hokkaido. En de twee persoonlijkheden issue begon ook steeds meer aan me te wreten. Misschien dat ik er een keer met hem over moest gaan praten. Wie weet heeft hij eigenlijk gewoon hulp nodig, maar durft of wilt hij er niet om vragen. Hij was er voor mij, het minste wat ik kon doen was er ook voor hem zijn.

Dan trilde mijn telefoon opeens wat me uit mijn gedachten haalde. Mijn ogen werden groot toen ik zag wie het was

Mark Kruger.

Ohja! Voor hun was vannacht de openingsceremonie van het AK! Ik was helemaal vergeten dat Liocott's tijdsverschil met ons anders was dan met New York. Hij had me ook nog beloofd om samen te bellen, aangezien hij iets met z'n tweeen wou bespreken, zonder de aanwezigheid van Eric of Dylan, alleen dat bleek nog onmogelijker dan gedacht.

Het was altijd wel zo dat of Mark Dylan aan zich had vastgelijmd of dat Eric mij weer ergens naartoe sleepte, omdat Sue niet wou ophouden met hem te achtervolgen.

Het spijt me, Mark, maar ik kan daardoor nu niet opnemen. 

Ik hing op en stuurde hem daarna meteen een bericht om te laten weten dat ik hem morgen na zijn wedstrijd terug ging bellen, want we zouden waarschijnlijk te laat in Fukuoka aankomen om hem nog te kunnen spreken.

Morgenochten hadden ze namelijk hun eerste poulewedstrijd tegen Mexico, dus laat maken werd het voor ze niet. Ik vond het wel jammer dat het tijdsverschil zo groot was tussen ons, maar dat hield me niet tegen om niet naar ze te kijken.

"Zeg, Eric." Ik draaide me om naar de jongen die nog steeds Sue aan hem had vastgeplakt. "Vannacht spelen ze hun eerste wedstrijd tegen de sombrero's. Zin om te kijken?"

Er leek een lampje bij hem te branden dat hij zelf ook totaal was vergeten dat Unicorn nu op Liocott was en het toernooi was begonnen. "Oh, ja tuurlijk! Klinkt als een plan!"

We gaven elkaar nog een korte glimlach voor ik me weer omdraaide en normaal ging zitten. Achter me was Sue meteen helemaal nieuwsgierig aan het vragen wat ik bedoelde, maar gelukkig hield hij zijn mond dicht om te voorkomen dat ze zich bij ons ging aansluiten.