De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H41. Verlies

"Ik kan het niet geloven..." De tranen sprongen in mijn ogen als het eindsignaal klonk en het Argentijnse team met veel gejuich en geschreeuw het veld over rende om elkaar te omhelzen.

Amerikaanse spelers over het hele veld zakten in mekaar op de grond van teleurstelling en het koste me super veel wilskracht om niet meteen mijn telefoon te pakken en coach Scride's nummer te bellen.

De halve finale was gespeeld tussen Unicorn en Argentinië en de Zuid-Amerikanen wonnen krap met 2-1 van onze Unicorns.

Ze begonnen een sterke wedstrijd en Dylan wist in de eerste helft het team al snel op voorsprong te brengen. Het was de drijfveer en het leek erop alsof we de winst in de pocket hadden.

Maar de tweede helft was rampzalig. Ik wist niet wat er veranderd was bij de jongens, maar ze begonnen slordiger te spelen en waren steeds te langzaam voor onderscheppingen. Argentinië was dan helaas geen tegenstander waar je dat kon tolereren en ze werden flink afgestraft.

En het enige wat Eric en ik konden doen was toekijken hoe ze te sterk waren voor ons team en de titel uit onze handen glipten. We waren de afgelopen jaren misschien wel overheersend, maar toch leek er een einde te komen aan onze winnende streak.

"Het is niet erg," stelde Eric mij meteen gerust terwijl zijn ogen vastgeplakt bleven aan het televisiescherm. "We hebben ons ticket voor het WK al en wat maakt dit toernooi nou uit als we volgend jaar toch weer opnieuw op Liocott staan?"

Het was een goede poging om de mood omhoog te brengen maar mijn gesnik werd alleen maar erger en ik verstopte mijn gezicht in mijn kussen als ik uitgebreid begon te huilen. Eric was verdrietig voor het team natuurlijk, maar als aanvoerder van het team is het een enorme teleurstelling dat ik niet opnieuw met het team een AK titel had kunnen pakken.

"Dit is mijn schuld. Ik had meteen terug moeten komen na het voetbal frontier. En ik had jou niet hier moeten laten. We hoorden daar te zijn! We hoorden Mark en de anderen te steunen!"

Mijn woorden haalde Eric uit zijn trans, want ik voelde zijn armen om mij heen binden en hij rustte zijn wang op mijn schouder als troost. "We hebben onze keuze gemaakt Char... het is okay..."

Toch voelde mijn hele lichaam dat dit alles behalve okay was.

~

De rest van de dag was ik een zombie. Niet alleen door het verlies van de wedstrijd, maar hij werd voor ons locale tijd om 4 uur 's ochtends gespeeld. Ik had daarna niet veel tijd meer om bij te slapen voor ik weer bij het schoolterrein moest zijn om de jongens te zien trainen.

Het duurde bij mij daardoor ook lang om te realiseren dat Mark niet meer ik het keeperstenue op het veld stond. Pas met lunchtijd, toen ik de meiden hielp om eten te maken voor de jongens, zag ik mark op me aflopen in het blauwgele tenue.

Hij vertelde me dat het een nieuw idee was voor coach Lina. Nu ik eruit lag, waren de enige sterke schoten die nog over waren met Mark en het was een te groot risico om hem steeds uit het goal te halen, vooral omdat het bij Diamond Dust daardoor bijna misging.

Ik vond het geen al te slecht idee. Darren moest nog veel leren om een sterke keeper te worden, maar ik zag Lina's intenties wel voor deze keuze. Niet dat ik er veel op in te zeggen had.

Mijn ogen dwaalden over alle spelers die samen op kleden op de grond zaten te genieten van de lunch die we hadden voorbereid. Ik voelde mezelf pas uit mijn trans komen toen ik merkte dat Axel naar me terug staarde. Hij was duidelijk blij eindelijk mijn aandacht te hebben en knikte richting de andere kant van de groep.

Jude zat aan de rand rustig te luisteren naar wat verhalen tussen Mark en Eric. Hij speelde een beetje met zijn eten en leek niet echt veel aandacht te hebben op de rest. Het was duidelijk dat hij er niet helemaal bij zat met zijn hoofd.