De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H28. Hurley Kane

Het was mijn eerste keer op een van Japan's zuidelijke eilanden en het had mijn verwachtingen meer dan overtroffen. Onze tussenstop Agado Eiland was letterlijk een tropisch paradijs. Felblauw water, prachtige groene natuur en een tropisch windje was alles wat ik nodig had om weer te kunnen ademen.

Na een bootreis van een paar uur kwamen we eindelijk in de buurt van de tussenstop. Hierna zouden we direct doorgaan naar Okinawa, waar we vanavond zouden aankomen. Je kon wel merken dat het ondertussen heel warm was geworden, zo warm, dat ik mijn trainingspak had achtergelaten voor mijn korte broek en een hemd.

Ik lag uitgespreid op een bankje op het hoogste dek van de boot. Het was hier het rustigst aangezien ik even wat tijd voor mezelf nodig had na Eric's meest vreemde voorstel ooit. Ik begon er zelfs aan te denken dat hij een zonnesteek had opgelopen.

Het lag niet aan Eric, maar ik zou nooit een relatie met hem aangaan. Niet omdat ik niet denk dat ik niet verliefd op hem kon worden of dat het geen succes ging zijn, maar ik moest aan Unicorn denken. Aan Mark en Dylan. Als het fout ging, zouden de komende jaren nog best pittig worden.

En ik was nu toch nog veels te veel met Axel in mijn hoofd. Sinds Lina met het nieuws kwam, is zijn naam nog niet uit mijn hoofd verdwenen. Ik miste hem veels te veel, maar het deed nog steeds veel pijn dat hij abrupt verdween op een dieptepunt van mijn leven. Ik had hem nodig en hij besloot weg te lopen.

Maar ik kon ook niet stoppen met denken dat er meer aan de hand was. Zijn gedrag de dagen ervoor was anders. Hij was heel prikkelbaar, zocht ruzie met me en speelde heel slecht. Het kon ermee te maken hebben dat hij het wou beëindigen, maar het kon ook wat anders zijn. Ik probeerde er niet veel over na te denken, maar soms kon je dat gewoon niet helpen.

"Help! Ik kan niet zwemmen!" Geschreeuw en de stem van Willy schudde mij uit mijn gedachten en ik stond meteen op om over de reling te kijken wat er was gebeurd. Een verdieping onder mij stond het hele team toe te kijken hoe Willy zijn best deed om boven water te blijven.

Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Echt weer iets voor Willy om in het water te vallen, nog meer iets voor Willy dat hij nooit zwemles had gehad.

Zodra Mark het op zich wou nemen om het water in te springen, sprong een figuur vanaf de kade het water in en ging die voor Willy die ondertussen kopje onder was gegaan. Het was duidelijk dat het een local was, door zijn gebruinde huid en techniek om in wild zeewater te zwemmen met een jongen aan de arm.

Niet veel later kwam de boot aan aan de kade en konden we het vaste land op, waar de jongen samen met Willy op ons aan het wachten was. Mark nam het voortouw en ging volledig in vader-modus.

"Hoe dom kon je zijn?" Hij was duidelijk boos, maar je kon de bezorgde toon ook horen.

Willy zat bibberend op de grond met een handdoek om zich heen. "I-ik kon er niets aan doen! Ik was alleen naar het koraal aan het kijken!"

"Kijken kan ook van een afstand, sukkel." Mark draaide zich dan naar de redder in nood. "Wie je ook bent, bedankt! Je hebt onze kippige vriend gered."

Ik moest lachen om Marks kleine uithaal naar Willy en verstopte me daarom achter Jack zodat niemand het kon zien.

"Geen probleem, het koste niet eens zoveel moeite," antwoordde de jongen beleefd.

Willy werd er duidelijk ongemakkelijk. "Zeg jongens, maken jullie er niet een al te groot drama van?"

"Je bent een sufkop! De zee is geen spelletje, ze kan je zo beeindigen. Je moet haar altijd met respect behandelen." De rozeharige jongen's preek was rechtvaardig en Willy bood meteen zijn excuses aan.