De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H14. Dvalin's 3 minuten

Door de opgaande zon waren we al best optijd wakker geworden, netzoals veel anderen van het team. Ik had best goed geslapen ten opzichte van eerdere nachten.

Jude en ik hadden nog veel goede gesprekken gehad nog gisteravond. Het was fijn om met hem over mijn vader te praten en hij leek nog wat kwijt te willen over hem en Celia.

Ik leerde ook dat hij een afspraak had met zijn adoptievader over het winnen van het voetbal frontier toernooi om Celia terug te krijgen. Toenertijds deed hij er alles over, maar nu wist hij wel dat dat gewoon niet realistisch was. Ik gaf hem groot gelijk.

Celia was gelukkig waar ze nu woonde en ze had de vrijheid om haarzelf te zijn. Waar Jude opgroeide, zijn familie, de druk is zoveel groter. Dat zou hij helemaal niet voor haar moeten willen. En zo dacht hij er dus toen uiteindelijk ook over.

We vielen ook in slaap zonder dat we het door hadden. Toen ik vanochtend wakker werd, voelde het eerst ook even alsof ik weer thuis was, in Tokyo. Maar de realiteit kickte al snel in als ik Silvia naar ons hoorde roepen dat we zo gingen ontbijten.

"Je lijkt al beter in je vel te zitten de afgelopen dagen," merkte Silvia op als ze haar haar aan het borstelen was. We waren ons aan het opfrissen in de vrouwenkleedkamer.

Ik depte mijn gezicht droog nadat ik het had gewassen. "Ik voel me ook beter... De hele strijd met Alius is misschien niet super leuk, maar ik merk wel dat het me helpt."

Silvia leek te begrijpen wat ik bedoelde en glimlachte zwakjes. "Gelukkig maar. Het is fijn om je weer je oude zelf te zien zijn."

Voor ze weer terug ging naar de rest, gaf ze me nog een kort schouderklopje en was ik alleen over in de badkamer.

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Geen make-up, mijn haar warrig vast. Een gezicht die ik voor dit hele avontuur nooit aan iemand had laten zien. Ik was kwetsbaar.

Het feit dat dit mij helemaal niets meer deed, was al een teken van hoeveel sterker ik was geworden. Een maand geleden was ik nooit zo naar buiten gegaan, maar nu boeide het me gewoon niet.

Misschien maar eens tijd om mezelf klaar te maken.

Na een lichte touch van make up en mijn haar gestyled was ik eindelijk klaar in de badkamer en ging ik weer terug naar buiten. Iedereen was verspreid over het hele veld waar wij kamp hadden opgezet.

Een paar hielpen de meiden met het opruimen van ontbijt, een deel was afwassen en een paar waren een beetje aan het kletsen en rotzooien. Het was een leuk beeld om te zien. Familie.

De rust werd echter verstoord door een zwarte mist die over het schoolterrein trok. Iedereen stopte meteen met wat ze aan het doen waren en keek richting de plek waar het vandaan kwam.

Ik liep meteen richting de rest, waar ik mijn spullen snel in de bus gooide en bij het team kwam staan. Bovenop een van de pagodes van de school, stond hij. Dvalin.

Niet veel later stond het Epsilon team tegenover het voetbalteam van Cloisterdivinity. Wij waren natuurlijk nog toeschouwers, sinds het niet onze school was en de jongens van deze school weigerde zelf of ons te laten vechten.

"Hoe vaak jullie het ook vragen, ons antwoord blijft hetzelfde. Wij vechten niet, dus ga weg." De aanvoerder van Cloisterdivinity was net zo vast in zijn woorden als tegen ons gisteren.

Dvalin grijnsde, "Dan laat je ons geen keus," en tilde zijn zwarte bal boven zijn hoofd voor een van de spelers van Epsilon om tegen aan te trappen. De bal verwoeste een van de pagodes.

Ik kon niet geloven wat ik zag en keek meteen richting het team van Cloisterdivinity. Ze hadden de uitdaging aangenomen en waren bereid tegen Epsilon te spelen. Iets wat wel logisch was, want Dvalin was volgens mij ook niet van plan te stoppen met vernielen als ze alsnog bleven afwijzen.