De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H7. afgeleid

Axel is weg...

Hetgeen waar ik het minst op rekende is gebeurd. Mijn Axel is weg. De steunpilaar die me overeind wou houden zodat ik niet in elkaar zou storten tijdens deze reis.

En nu was hij weg.

Gisteravond was een oprechte hel, ook al voelde ik me vandaag ook niet perse goed.

Na zijn vertrek was ik ingestort. Voor ik weet niet hoe lang heb ik zitten huilen daar op de grond. Alleen. Het kwam me allemaal tegelijk binnen.

Axel is weg, mijn vader is weg. De school, Raimon. Alles was in puin.

De tranen konden maar niet stoppen met stromen en ik leek een oneindige hoeveelheid aan vocht te bezitten.

Tot Eric me te hulp wou schieten.

Eerst had ik niet door dat hij er was, tot ik mezelf een beetje wist te kalmeren en ik opeens een figuur voor me zag zitten, met zijn hand op de mijne.

Hij zei niks, vroeg niks. Het enige wat hij deed was er stil bij zitten, tot ik klaar was. Ik waardeerde het heel erg, maar ik wou niks liever dan alleen zijn.

Dus toen ik eenmaal uitgehuild was, was ik terug gegaan naar de rest en in de bus gaan zitten. De meesten merkten dat ik geen behoefte had aan gezelschap en respecteerden dat.

Sinds dat moment zat ik al opgerold op mijn plek in de bus. We waren niet veel later vertrokken en hadden ook de hele nacht doorgereden. Ik had muziek opgedaan en een capuchon over mijn hoofd getrokken, om me compleet af te zonderen van de anderen.

Ondertussen waren de tranen op. Nu was het overgegaan op emotieloze, lege gedachtes. Het leven voelde opeens zo hopeloos.

Het verlies van mijn vader kwam door dit hele gebeuren ook in een klap binnen en ik voelde mezelf al naar beneden gaan in een flinke spiraal.

Nu de plek naast mij ook voor de rest van de tijd leeg ging zijn, wist ik ook niet hoe dat ging goed komen.

Ik realiseerde me zelf opeens dat we eigenlijk wel heel lang onderweg waren. We hadden de hele nacht gereden, met tussendoor wel wat tussenstops, de een wat langer dan de ander.

Het liet me ook afvragen waar we heen gingen, maar deels boeide het me ook helemaal niet meer. Ik had geen behoefte aan het hele voetbal gebeuren op dit moment.

Ik had ook eindelijk mijn moment van rust gevonden, zodra we echt door de bergen gingen rijden, totdat we opeens stopten.

Als ik opzij keek zag ik Lina ons wat toespreken en de rest van het team ging enthousiast het busje uit. Ik was zelf nog niet perse toe aan frisse lucht, maar Eric kwam naast me zitten.

"Char, ga je mee naar buiten? Je kan misschien geen balletje trappen, maar een frisse neus halen is altijd goed."

Ik zei niks, maar besloot toch maar te luisteren naar het advies van mijn beste vriend. Ik wist wel dat ik iets van inzet moest gaan tonen als ik zelf ook in het team wou blijven. Ook al wist ik niet eens of ik wel zou willen blijven.

De gedachte om gewoon naar huis te gaan was al wezen rondspoken, maar hoe slecht ik me ook voelde in deze omgeving, ik kon het gewoon niet over mijn hart verdragen.

Buiten zag ik iedereen in tweetallen of groepjes het bos in verdwijnen, dus besloot ik zelf ook maar een kant op te gaan en even alleen tijd te vinden.

Mijn rust was echter snel verstoord als mijn 6e zintuig opeens een bal voelde aankomen. Ik draaide me meteen om, om hem te kunnen stoppen met mijn hand.

Jude glimlachte en kwam mijn kant op lopen. "Je leeft nog. Gelukkig. Kom." Hij pakte de bal weer van mij over en liep langs mij heen, een andere richting op.