De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H9. Shawn Frost

Na een lange rit waren we eindelijk aangekomen bij Alpine Jr High. De school stond er prachtig bij, nu de storm was gaan liggen en de zon door was gekomen. Het leek wel een kasteel.

Mijn humeur was al iets beter geworden en ik merkte dat ik toch wel zenuwachtig was geworden om onze nieuwe potentiële spits te ontmoeten. Hij zou tenslotte wel onze sleutel kunnen zijn om Alius te kunnen verslaan.

Het was tijd om uit te stappen en ik volgde als een van de laatste, aangezien de rest ook super nieuwsgierig was. Zodra ik een stap de sneeuw in wou doen, voelde ik mijn voet al wegglijden, maar werd ik meteen vast gepakt om me overeind te houden. 

"Dank je, Jude," glimlachte ik en hij liet me los zodra ik op twee benen stond. 

"Geen punt." Hij wou weer van me weglopen, maar ik pakte nog snel zijn pols vast. 

Het schuldgevoel van hoe ik gisteren tegen me deed, was weer naar boven komen borrelen. 

"Sorry van gisteren... Ik ben gewoon niet mezelf, sinds hij weg is..."

Jude leek het te begrijpen en glimlachte zwakjes terug. "Zolang je maar aangeeft wanneer het je teveel wordt. Ik zal niet meer over hem beginnen."

Ik keek ongelovig terug naar de jongen tegenover mij en knikte. "Doe ik."

We volgden de andere naar binnen het gebouw in, waar het gelukkig al meteen een stuk warmer was. Ik had zwaar onderschat hoe koud het in het noorden van Japan kon zijn.

Als we in een van de lokalen gingen verzamelen, terwijl onze coach opzoek ging naar wat volwassenen, had het voetbalteam van Alpine zich al snel tegenover ons verzameld.

"Oh wauw! Ik kan niet geloven dat Raimon hier is!"

"Het allerbeste team van het land is echt hier!"

Ze zwermden een beetje om ons heen en ik werd al snel benaderd door een van de spelers met pen en papier. Ik was er een beetje van overdonderd, maar besloot er maar in mee te gaan. Het hele team was helemaan in zijn nopjes door de fans die we onbewust hadden gekregen. 

De enige die nog steeds niet te genieten was, was Kevin. Zoals Jude me al had verteld, was het misschien een idee om met hem te gaan praten, maar ik zat daar heel erg op tegen. Kevin en ik lagen elkaar niet echt.. Ik had gewoon het gevoel dat met hem praten, misschien tot meer frustraties kon leiden.

Ondertussen schudde Mark de hand met een van de spelers van Alpine die ons verwelkomde in hun school.

"Niet te geloven! Jullie weten gewoon wie we zijn!" zei Mark ongelovig terug.

"Ja natuurlijk!" antwoordde de speler terug.

Dan kwam Lina weer terug het lokaal in en vestigde ze haar aandacht op de spelers van Alpine. "Zeg jongens, weet een van jullie toevallig waar Shawn Frost is?"

De spelers hadden oogcontact met elkaar als ze nadachten over hun medespeler. 

"Shawn.. Even denken... Hij is waarschijnlijk aan het skieen nu. Hij wilt dit jaar graag de 100m skisprong doen."

"Nee, ik denk dat hij aan het schaatsen is. Hij wilt dit graag zijn triple axel perfectioneren."

"Jullie hebben het helemaal mis. Hij is op de bobsleebaan. Hij wilt het wereldrecord verbreken."

Op een of andere manier vond ik wat de jongens zeiden grappig en begon ik te grinniken. Die Shawn is wel echt een bezige bij, als ik het zo hoor. 

Ik voelde dat er naar me gestaard werd en draaide opzij, om Eric naar me te zien kijken. Je kon in zijn warme glimlach zien, dat hij blij was me te zien lachen. Ik draaide me weer snel naar de rest.