De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H18. de laatste Vleugeldraak Sneeuwstorm

Twee dagen later en we eindelijk weer thuis gekomen in Inazuma Town, Tokyo. Het had even geduurd, met verschillende detouren, maar iedereen was eindelijk weer in staat om hun ouders te zien.

We waren langs geweest bij Raimon, waar de schoolgebouwen nog midden in de verbouwing zaten. Het leek al flink op te schieten en na de zomervakantie zou het waarschijnlijk klaar zijn.

We kregen vandaag eigenlijk vrij om terug te gaan naar huis en even onze rust te pakken, maar de meesten van het team hadden al afgesproken om vanmiddag, na een trip naar huis, sowieso even te gaan trainen.

Het voelde vreemd om mijn appartementencomplex weer binnen te lopen. Natuurlijk was het alweer een paar weken geleden dat we in Tokyo waren, maar het voelde eerder als maanden. De laatste keer dat ik thuis was, was het leven zo anders.

Ik toetste de code van mijn deur in en het herkenbare deuntje was een teken dat ik naar binnen kon lopen. Ik werd begroet door een donkere koude gang. Als ik de lichten aandeed en doorliep naar mijn woonkeuken, besefte ik me pas wat voor een gevoel deze plek me gaf.

Het deed pijn. Mijn herinneringen aan dit huis waren de filmavondjes met Axel en het samenwonen en opnieuw bonden met mijn vader, maar beiden zouden waarschijnlijk nooit meer hier binnen komen.

De warmte die ik als poging aan het appartement had gegeven leek er ook helemaal vanaf te zijn. De meeste prularia was natuurlijk al terug verstuurd naar Amerika, dus er stond alleen nog simpel meubilair en alle basisbenodigdheden.

Het thuisgevoel was weg.

Ik liep met mijn tas door naar de badkamer waar ik meteen wat kleren van mezelf in de was deed. Het moest zo snel mogelijk gewassen worden, want we konden zo weer opgeroepen worden om ergens anders heen te gaan.

Nadat de was was aangezet, liep ik meteen door naar de logeerkamer om het bed op te maken. Ik had Shawn beloofd dat hij bij mij kon blijven slapen deze week als we hier bij Raimon gingen trainen voor onze volgende wedstrijd tegen Epsilon.

De leden van ons team die niet uit Tokyo kwamen moesten natuurlijk allemaal wel een slaapplek hebben. Tori ging volgens mij ook bij Silvia slapen en Scotty bij Celia.

Het was geen enkele moeite en misschien ook wel fijn dat ik hier niet alleen hoefde te zijn. Shawn en ik klikten goed dus ongemakkelijk ging het toch niet worden.

Na klaar te zijn en vast een nieuwe tas te hebben gepakt voor het geval we vandaag toch opeens weg zouden gaan, vertrok ik weer uit mijn lege appartement. We zouden zo gaan trainen dus het was misschien maar tijd om die kant op te gaan.

Met mijn enkel ging het al wat beter. De zwelling had afgenomen en ik kon er gewoon normaal op lopen. Zometeen met de training ging ik kijken of ik ook weer kon voetballen, maar ik ging er eigenlijk wel vanuit. Soms moet je maar een beetje door de pijn heen gaan, alleen zal ik voor de zekerheid maar geen superschoten gebruiken tijdens de training.

Onderweg naar de training kwam ik langs een bekende plek waar ik meteen herinneringen terugvlaagden. Het was het snoepwinkeltje waar we de drieling van Kirkwood tegen waren gekomen. Ik herinnerde meteen dat dit Mark's poging was om Axel op te vrolijken toen hij er zo op tegen stond om tegen zijn oude team te spelen.

Ik betrapte mijzelf erop dat ik weer aan hem dacht, maar het leek me al minder pijn te doen. Het was een goede herinnering, dus het gaf me vooral gemis.

God, wat mis ik die jongen...

Hij mocht misschien op een slechte manier bij team en mij weg zijn gegaan, maar de maanden die we hier samen hebben gespendeerd waren oprecht geweldig.

Het was gewoon zo oneerlijk dat alles gebeurde zoals het ging, maar het feit dat hij gewoon vertrok zonder in protest te gaan... Ik wist gewoon dat er iets met hem aan de hand was en hij zelf door had dat het de beste keuze was... Axel is niet iemand die zomaar opgeeft.