"Hem dünyaları verecek kadar güzel hem ölümü çağrıştıracak kadar karanlık."
İkizler yıllardır birbirinden habersizce hayatlarını sürdürmüştüler. Bir gün iki kardeşin yolları tesadüf denmeyecek bir şekilde restauranttın lavabosunda kesişmişti. Artık...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün günlerden salı. Hastanenin duvarına belimiz yaslı DNA testi sonucuna bakıyorduk. Eylül kağıdı kendi açıp okumak istemişti. Artık gerçeklere hazırdı. Gözlerindeki cesareti görebiliyordum.
Cesur kızdı.
Kim onu nasıl görüyorsa görsün, benim gözümde cesurdu.
Kağıdın içinde ne yazıyorsa yazsın kafasındaydı. Hulusi onun babası çıksın çıkmasın artık umrunda değil gibiydi. Ben vardım yanında. Ne olursa olsun, kim gidiyorsa gitsin ben onun yanında olacaktım her zaman.
İkiye katlanmış kağıdı, yavaş haraketlerle açmıştı. Saklamaya çalışsada heyecanlıydı. Hayatının gerçeği a4 kağıdının bembeyaz sayfalarında siyah mürekkeple yazılıydı.
Hışırtı sesi kesildiğinde ortam sessizliği bürünmüştü. Hastanenin arka tarafında olduğumuzdan etrafımızda kimse yoktu.
Gözleri kağıdın üzerinde ifadesizce gezinmişti. Baştan sona tüm kelimeleri tane tane okuyordu. Sessizliğimi bozmadım, onun konuşmasını bekledim.
"Hulusi Loral, babam değilmiş."
Dudaklarından fısıltı şeklinde dökülmüştü kelimeler. Yüzümde hiçbir duygu hüzmesi yoktu, tıpkı Eylül de olduğu gibi. Benim duygusuzluğum şaşırmamaktandı, Eylül'ün ki tepki verememekten. Ne tepki vereceğine, ne yapacağına şaşırmıştı.
"Boşver senin artık yanında dağ gibi Haziran Loral var. Ben sana tek yeterim, sen de bana." Sözlerimle yüzünde buruk bir gülümseme oluşmuştu. Gözleri hafiften dolmaya başlamıştı, gizlemeye çalışsada görmüştüm.
"Haziran hayatımın en kritik zamanlarında, dönüm noktası olarak girdin hayatıma." Bir anda kolları boynuma dolanmıştı. Burnu saçlarımın arasına girmiş, kokumu kaybetmek istemezmişçesine derin derin solumuştu. İlk beklemediğimden haraketsiz kalsamda, sonrasında benim de kollarım beline dolanmıştı.
"İyi ki varsın Haziran... İyi ki hayatıma girdin."
"Sende Eylül... Sende iyi ki varsın." Ben hiç duygusal anlara girmemiştim ki... Ne diyebilirdim şuan? Sözler yerine sadece ruhlar konuşsun. Biz birbirimizi yeni tanıyor olsak bile, yıllardır birbirimizden hiç kopmamıştık sanki. Hayatıma yeni giren değerlimdi.
"Bu kadar duygusallık yeter." Kolları boynumdan çekildiğinde, göz pınarlarına dolmuş yaşları baş parmağıyla silmişti. "Ne yapacağız şimdi? Planın var mı?"
"Gerçekleri öğreneceğiz. Gerçek ailemizi, bizi büyüten insanların aslında kim olduğunu..."
"Ben de onu soruyorum işte. Nasıl?"
"Birinci kişilerin ağzından. Hulusi'yi arayacaksın ve sana dediğim adrese göndereceksin, ben de Kenan'ı arayacağım. Güzel bir sürprizi hakkettiler." Duygusallıktan tamamen arınmıştım. Gerçekler duygularımı içime gömmemi sağlıyordu. Kırılmak yok kırmak var.
