"Hem dünyaları verecek kadar güzel hem ölümü çağrıştıracak kadar karanlık."
İkizler yıllardır birbirinden habersizce hayatlarını sürdürmüştüler. Bir gün iki kardeşin yolları tesadüf denmeyecek bir şekilde restauranttın lavabosunda kesişmişti. Artık...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O günün ardından iki gün geçmişti. Göz yaşlarım kurumuştu ama acım hâlâ tazeydi. Planımı uygulamak için yıkık halimden kurtulup dinç olmalıydım. Ben de gerekeni yapmıştım.
Kalbim acıyla çarpsa da aklımı tek bir yöne odaklamıştım.
Elimle telefonda ritim tutarken gecenin karanlığında karşımdaki depoyu seyrediyordum. Zifiri karanlıktan pek bir şey göremiyordum. Zaten pek izlediğimde söylenemezdi, sadece gözlerim dalacak bir şey arıyordu, boş arazide de izleyebileceğim tek şey harabeye dönmüş depoydu. Depo ayna görevi görüyordu, karşımda yansımamı seyreder gibiydim.
Toprak yolda, tekerleğin kumda bıraktığı sesi işitmiştim. Yanıma park edilen arabanın farları gözümü almıştı. Far ışıklarını kapattığında, beklediğim kişi arabadan inmişti.
Toprağı çiğneyen adımları, ardından iz bırakarak bana doğru ilerlemişti. Gözlerim hâlâ harabe depodaydı. Bu deponun görüntüsü bile ona bakmaktan iyiydi.
Yanıma geldiğinde, tam karşımda durmuştu. İğrenç suretini görmek istemesemde, tam karşımda olduğundan artık kafamı bir yere çeviremezdim.
Biraz daha sabretmeliydim... Azıcık daha dişimi sıkıp oyuna devam etmeliydim. Bugün onun sonu olacaktım neticede. Bunu bilerek bu görüntüye katlanabilirdim.
