"හෙට මෙහෙ ඉඳලා ඉස්කෝලෙ යමං...එහෙමම ගෙදර යනවා නං යන්න පුලුවන්නෙ....මට උඹව ගෙදර යවන්න හිතෙන් නෑ....ඇන්ටි ආවට පස්සෙ ගෙදර යමු..."
සෙව් අද උදේ ඉඳලා,උදේ කියන්නෙ අද දවසට ඉර පෑව්ව වෙලාවෙ ඉඳලා ඔය ටික තමයි කියන්නෙ....මං හා කියලා ඔලුව වැනුවා....අම්මලා ඊයෙ රෑ යන්න ඇති....හෙට හවසවත් වෙයි එද්දි....ගෙදර ගියත් තාත්තා නැත්තං තමයි...හිටියොත් අම්මා එනකං නොයා ඉන්නවා...
මං හෝස් එකෙනුත් නා ගත්ත නිසා සබං ගාලා ඉතුරු ටිකට වොශ් දාං පහළට එද්දි කවුරුත් නෑ...රුෂි අක්කයි කෝච් අක්කයි ජිම් එක පැත්තෙ ගිහින්....අනුෂා ආන්ටි සැලූන් ගිහින්....මායි අපේ එකීයි විතරයි.... ඇන්ටි හදලා ගිහින් තිබ්බ පෑන් කේක් දෙකක් බඩට දාන් මං කෑම මේසෙන් නැගිටලා ටීවී එක දා ගත්තා....බඩගිනි වුණාට බත් කන්න බෑ වගේ...රෑටම කනවා...
ටීවී එකේ කියලත් බලන්න දෙයක් නෑ..හැම චැනල් එකේම බණ යන්නෙ...පිටරට චැනල් වල යන එව්වා තේරෙන්නෙත් නෑ....මං චැනල් මාරු කර කර ඉඳලා එළිය බලද්දි අක්කලාගෙ වාහනේ ගේට් එකෙන් ඇතුලට ආවා... එහෙමම ටීවී එකත් වහලා සෝෆා එකෙන් නැගිටලා එන්න ආව මං දොරෙන් ඇතුලට එන ගමන් හිටිය අක්කගෙ ඇඟේ වැදිලා වීසි වෙලා ගියා...අක්කා මාව ක්ෂණිකව අල්ලා ගත්තා වැටෙන්න නොදී... තාමත් වර්ක්අවුට් කිට් එක පිටින් හිටිය අක්කා දිහා බලපු මට නිකං පපුවෙ අමාරුවට වගේ ආවා වුනා,..නාරි දේහයක් වුනාට තනිකරම ශක්තිමත් කමේ රේඛා පිටට පේන්න තිබ්බ හැම අඟලක්ම වහගෙන තිබ්බා....ඒත් අක්කගෙ ඇඟ මටත් වඩා ලස්සනයි වගේ කියලා හිත කියද්දි මං මූණ රතු කරං අක්කගෙ අත් වලිං අයිං වුනා ....හැබැයි එයාගෙ ඇඟේ වැදුන උරහිසයි හක්කයි දෙකේම නට් ලූස් වෙලා වගේ රිදෙනවා...පුදුම හයියක්නෙ...
"ආව් අනේ ඔයා ඇවිදින ගල් තාප්පයක්ද අප්පා..."
මං මාරුවෙන් මාරුවට මගෙ අහිංසක අතයි හක්කයි අනිත් අතින් අතගා ගත්තා....
"සොරි සුදු...කවුද දන්නෙ හැප්පෙයි කියලා..."
"බලං එන්නෙපැයි අනේ..."
"අමතක වුනානෙ මෙහෙ ඇවිදින මල් පැලයක් ඉන්නවා කියලා...බොන්න මොනා හරි හදලා ගන්නවකො සුදු මහන්සියි..."
YOU ARE READING
Once(Completed)
Non-Fictionලස්සනම කතාව වුණත් එක තැනක් දුකින් ලියවුණා... පරිච්ජේද ගණනාවක්ම ලියවෙන්න තිබ්බත් මේ කතාවෙ , තවත් පරිච්ජේදයක් ගැන හිතන්න හිතක් නෑ... දුක හිතෙන කතා වලට කවුරුත් කැමති නැති නිසා.... ඉතින් යන්න කලින් එක පාරක් කියන්න, ආදරෙයි නේද?.... ⭕මෙම නිර්මාණය උපුටා...
