(edited)
"යනවා නං මං එක්ක ගිහින් ආපහු එමු... එච්චරයි....තනියම ඒ ගෙදර තමුසෙව දාලා එන් නෑ සුදු...මං කිව්වොත් කිව්වා එච්චරයි..."
රුෂි අක්කා මට රවලා ඔරවලා ගියා අක්කගෙ කාමරේට...මං කෑ ගහන්න කට ඇරියා විතරයි ඒකි මගෙ මූණටම දොර වැහුවා..දැං හරි කනේ තියයි....අයිසෙ මාව කෑවා නං හොඳයි රුසි අක්කෙ ඔවා....
තාත්තා මාව එක්ක යන්න හැදුවට ඒ ගෙදර තාත්තා නෑ කියලා එදා එයාම කිව්වනෙ...ඉතිං මං එහෙට නොයා ඉන්නෙ ඇයි...අනික ඇයි මං බය වෙන්නෙ.....මං එදා මෙහෙට එද්දි අරං ආවෙ පොත් ටිකයි ඇඳං හිටපු ඇදුමයි විතරයි..මං පාවිච්චි කරන්නෙම සෙව්ගෙ දේවල්....ඒක මගෙ හිතටත් හරි නෑ...අම්මා කොහොමත් තව දවස් ගානක් එහෙ ඉඳියි....එයාට මං මෙහෙ තනියම කියලා ගානක් නැතුව ඇති...
මං මූණ බෙරි කරං සෙව් දිහා බැලුවා..
"එව්ව් ඕක බෙරි කර ගන්නැතුව ඉඳහං..බබීතා එක්කං යයි තවුසෙව.."
ඒකි මගෙ ඔලුව අත ගෑවා...මං හරියට මෙතන බාලම ළමයා වගේ...හැම එකාම ඔලුවට තට්ටු දදා යනවා ළඟින් යන යන සැරේට...කොට නිසානෙ මේ සේරම...
"චූටි පුතා...."
"ඕ අප්පච්චී...චූටි පුතා එනවෝ..."
සෙව් උඩ පැන පැන දුවගෙන ගියාට පස්සෙ මං එතනම බිමින් වාඩි වුනා....මං හරියට අනාථ වෙලා වගේ.. කොච්චර වුණත් මේ මගෙ ගෙදර නෙවෙ....මේක පිට තැනක්නෙ...මට ගෙදර ගිහින් ඉඳලා එන්න ඕන කියලා හිතෙන්නෙ ඒකයි...බර හුස්මක් පහලට දාලා මං දනිස් අස්සෙ ඔලුව ඔබා ගත්තා...
____________________________________
"ඕයි බබිතා නැගිටපං..."
රුෂි ගිහින් කොට්ටයක් අරගෙන චානක්‍යා ගෙ කොට කලිසමෙන් බාගයක් එළියට ඇවිත් ගානට බේරිලා පේන පශ්චාත් භාගෙ තලන්න ගත්තා....
මුලු රැයක් අවදියෙන් ඉඳං මල් පැළයක් බලාගෙන දැං චානක්‍යා ගෙ ඇස් දෙක ඇර ගන්න බැරි ගානට නිදිමත බේරෙනවා..පැය ගානක් එක විදියට ඉඳං ඉඳපු කලවා දැන් ටිකක් රිදෙන්න අරගෙනත් එක්ක..ඒ අස්සෙන් කොට්ට පාරවල් වැදෙද්දි චානක්‍යා මොන මළ වදයක්ද කියලා හිත හිතම ඇස් දෙක ඇරියා...
YOU ARE READING
Once(Completed)
Non-Fictionලස්සනම කතාව වුණත් එක තැනක් දුකින් ලියවුණා... පරිච්ජේද ගණනාවක්ම ලියවෙන්න තිබ්බත් මේ කතාවෙ , තවත් පරිච්ජේදයක් ගැන හිතන්න හිතක් නෑ... දුක හිතෙන කතා වලට කවුරුත් කැමති නැති නිසා.... ඉතින් යන්න කලින් එක පාරක් කියන්න, ආදරෙයි නේද?.... ⭕මෙම නිර්මාණය උපුටා...
