Bir Aşk Hikayesi #wattys2015

♥BAH 28♥ Cenaze

İyi okumalar...

Beni morgtan Erdem zar zor çıkarmıştı. Çıkmamak için direnmiştim. En sonunda da sinir krizi geçirmiştim. Ben sinir krizi geçirirken sakinleştirici verip sakinleştirmişler beni. Az önce doktor Merve'lere söylerken duymuştum. Gözlerimi açıp odayı taradım. Erdem yanıma uzanmıştı ve belimi sıkıca kavramıştı. Gözleri kapalı olduğu için uyandığımı görmüyordu. Merve ve Kaan yatağın yanındaki koltukta oturmuş sessizce bir şeyler konuşuyorlardı. Çok sessiz konuştukları için ne dedikleri anlaşılmıyordu. Kaan beni fark ettiğinde ayağa kalkıp yanıma geldi. Kaan benim yanıma gelince Merve'de geldi. Kaan

"Kanka iyi misin?"

Şu an da sorulacak en saçma soru buydu sanırım. Yine de başımı salladım. Kaan'ın sesine Erdem'de uyanmıştı. Ayağa kalkacakken gücümü toplayıp elini tuttum ve geri yatağa düşmesini sağladım. Merve

"Kanka çok korkuttun bizi. Allah'a şükür şimdi iyisin."

Ona da hafif gülümsedim. Zorla ağzımdan çıkabilecek şeyleri söyledim

"An-nem v-e Pe-lin neredeler?"

"Dışarıdalar bitanem"

Deyip anlıma öpücük kondurdu. Bunu yapan tabiki de Erdem'di.

"O-onları çağır-ır mısınız?"

Merve ve Kaan kafalarını sallayıp odadan çıktılar. Erdem bana tekrar sarılıp

"Beni çok korkuttun prenses. Çok şükür şu an yanımdasın. Seni seviyorum."

Saçlarıma bir öpücük kondurup daha sıkı sarıldı. Bende zar zor kalkan ellerimle boynuna sarıldım. Kulağına

"Seni bırakmaya niyetim yok mavim."

Kokusunu içime çektiğim sırada içeri annem ve minik kardeşim girdi. Erdem benden ayrılıp kapıya yürüdü. Kapıyı açıp bana bakıp göz kırptı ve öpücük attı. Odadan çıktığında annem yanıma geldi. Annem bana sarılmadan önce ben ona sarıldım. Göz yaşlarım kendiliğinden akmaya başladı. Omuzumun ıslaklığından annemin de ağladığını anladım. Annemden yavaşça ayrıldığım da Pelin kucağıma atladı. O da hıçkırarak ağlıyordu. O'na ağlama demiyecektim. Çünkü bu acının aynısını bende yaşıyordum. Biraz sakinleştikten sonra benden ayrıldı. Kapı açıldığında kafamı o tarafı çevirdim. Erdem içeri girip annemin kulağına bir şeyler fısıldadı. Sonra annem kafasını sallayıp odadan çıktı. Erdem

"Pelin gel abicim. Biz seninle dışarı çıkalım. Pelin Erdem'in kucağına atlayıp dışarı çıktı. Bir kaç dakika geçtikten sonra kapı tekrar açıldı. Içeri Eymen amcam girdi. Kolumda ki serumu çekip çıkardım. Eymen amcamın ardından Murat girdi içeri. Ayağa kalkıp Eymen amcama sarıldım.

"Amcam!"

"Şşştt. İçini dök kızım."

Kızım... Babam bunu bana söylerdi. Şimdi ise... amcam. Babam aklıma geldiğinde daha şiddetli ağlamaya başladım. Bizi nasıl yalnız bırakabildi?

"Amca... Babam bizi nasıl bırakabildi? Arkasından büyük enkazlar bırakacağını tahmin etmedi mi? Kızlarının hayatını mahv edeceğini bilmiyor muydu? Pelin daha 10 yaşında babasızlığı tadacak. Belki o benden daha çok yıkılacak. Belki benden daha çabuk toparlanacak. Ama bu yaşta babasız kalmamalıydı. Babamın bize bırakmaması lazımdı..."

Saçlarımı okşayıp

"Baban sizi bırakmak istemezdi güzel yavrum."

"O zaman neden bıraktı bizi?"