Underground
မြေအောက်ထပ်က သော့ခတ်ထားတဲ့ အခန်းတစ်ခုရှေ့မှာ ကျွန်တော် ရပ်နေမိတယ် ။
ဒီအခန်း ။
အဲဒီ သော့ပိတ်ထားတဲ့ အခန်းထဲမှာ ကျွန်တော် ပြန်အမှတ်မရချင်တဲ့ ခံစားချက်တွေ သိမ်းဆည်းထားတယ် ။
အချိန်တွေကြာခဲ့ပြီ ။ ကြာမြင့်လွန်းလို့ ဘယ်လောက်ကြာခဲ့ပြီမှန်း ပြန်စဉ်းစားရင် မှတ်တောင် မမှတ်မိတော့ဘူး ။ နှစ်တစ်ရာလား ။ ဟင့်အင်း နှစ်နှစ်ရာ ။ မဟုတ်သေးဘူး အဲဒီထက် ပိုကြာဦးမယ်ထင်တယ် ။ ကြာလွန်းမက ကြာတဲ့ အခါ တချို့ခံစားချက်တွေ ၊ တချို့ မှတ်ဉာဏ်တွေက ဝေဝေဝါးဝါးနဲ့ ဖုန်အထပ်ထပ်တက်နေသလိုပဲ ။ တချို့ခံစားချက်တွေတော့ စောလျင်စွာကတည်းက မေ့ပျောက်သွားခဲ့ပြီး တချို့ခံစားချက်တွေကတော့ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာတဲ့အခါ အသစ်တစ်ဖန် ပြန်ရုန်းထလာတတ်တယ် ။
အခုလိုပေါ့ ။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တစ်စုံတစ်ရာဟာ ရုန်းထလာတော့မလိုနဲ့ အမှတ်မထင် ဒီမြေအောက်ခန်းရှေ့ကို ရောက်လာခဲ့မိတာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ဒီအခန်းရဲ့ သော့ကို ဖွင့်ဖို့ မရဲသေးဘူး ။ ဟင့်အင်း မရဲတာမဟုတ်ဘူး မဖွင့်ချင်တာ ။ ဟုတ်တယ် မဖွင့်ချင်တာ ။ ဒီအခန်းထဲမှာ စုပြုံ ထိုးသိပ် သိမ်းဆည်းထားခဲ့တဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးမပြေသေးတဲ့ အဲဒီလူပိုင်ဆိုင်တဲ့ ပစ္စည်းတချို့ အဲဒါတွေကို မြင်ရမှာ မမြင်ချင်တာ ။
ကျွန်တော် အဲဒီအခန်းရှေ့က လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ် ။
အခန်းထဲက အရာတွေတွေ ခံစားချက်တွေ သူ့ဟာသူ ဆွေးမြေ့သွားပါစေလေ ။
မြေအောက်ထပ်ကနေ ကျွန်တော့်အခန်းဆီ ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ အခန်းနံရံက ရွှေဝါရောင်ပန်းချီကားတစ်ခုဆီ ကျွန်တော် အမှတ်တမဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ် ။
အဲဒီနောက်....
ကျွန်တော်ဟာ သော့ပိတ်ထားတဲ့ မြေအောက်ခန်းထဲက ကဗျာစာရွက်လေးတစ်ရွက်ကို သတိရသွားမိပြန်လေရဲ့ ။
အချိန်တွေကြာခဲ့ပြီ ။ ဒါပေမဲ့ တချို့အရာတွေကတော့ ထပ်တူညီတဲ့ ခံစားချက်မျိုး ရှိလာတဲ့အခါ သွားသတိရမိတတ်ဆဲပါပဲ ။
#WeWriteInOctober
-----------------
Underground
ေျမေအာက္ထပ္က ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အခန္းတစ္ခုေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနမိတယ္ ။
ဒီအခန္း ။
အဲဒီ ေသာ့ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အမွတ္မရခ်င္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိမ္းဆည္းထားတယ္ ။
အခ်ိန္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ ။ ၾကာျမင့္လြန္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမွန္း ျပန္စဥ္းစားရင္ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ႏွစ္တစ္ရာလား ။ ဟင့္အင္း ႏွစ္ႏွစ္ရာ ။ မဟုတ္ေသးဘူး အဲဒီထက္ ပိုၾကာဦးမယ္ထင္တယ္ ။ ၾကာလြန္းမက ၾကာတဲ့ အခါ တခ်ိဳ႕ခံစားခ်က္ေတြ ၊ တခ်ိဳ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြက ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔ ဖုန္အထပ္ထပ္တက္ေနသလိုပဲ ။ တခ်ိဳ႕ခံစားခ်က္ေတြေတာ့ ေစာလ်င္စြာကတည္းက ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီး တခ်ိဳ႕ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာတဲ့အခါ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္႐ုန္းထလာတတ္တယ္ ။
အခုလိုေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ရာဟာ ႐ုန္းထလာေတာ့မလိုနဲ႔ အမွတ္မထင္ ဒီေျမေအာက္ခန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့မိတာပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခန္းရဲ့ ေသာ့ကို ဖြင့္ဖို႔ မရဲေသးဘူး ။ ဟင့္အင္း မရဲတာမဟုတ္ဘူး မဖြင့္ခ်င္တာ ။ ဟုတ္တယ္ မဖြင့္ခ်င္တာ ။ ဒီအခန္းထဲမွာ စုျပဳံ ထိုးသိပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမေျပေသးတဲ့ အဲဒီလူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ အဲဒါေတြကို ျမင္ရမွာ မျမင္ခ်င္တာ ။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခန္းေရွ႕က လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္ ။
အခန္းထဲက အရာေတြေတြ ခံစားခ်က္ေတြ သူ႔ဟာသူ ေဆြးေျမ့သြားပါေစေလ ။
ေျမေအာက္ထပ္ကေန ကၽြန္ေတာ့္အခန္းဆီ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ အခန္းနံရံက ေရႊဝါေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခုဆီ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။
အဲဒီေနာက္....
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသာ့ပိတ္ထားတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းထဲက ကဗ်ာစာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကို သတိရသြားမိျပန္ေလရဲ့ ။
အခ်ိန္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ ထပ္တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိလာတဲ့အခါ သြားသတိရမိတတ္ဆဲပါပဲ ။
#WeWriteInOctober
YOU ARE READING
October story
Short Storyဒါလေးက swan's short story facebook page က writing challenge လေးမှာ ဝင်join ဖြစ်တာလေးကို အမှတ်တရ တင်ထားဖြစ်တာလေးပါ ။
